الهی برای بشر امکان پذیر است و لایههایی از معانی و معارف اسماء بر ایشان پوشیده است.
۲ - ۲. جریان در میان خلق
جریان اسمای الهی در میان بندگان دو تصویر دارد:
یکی جریان اسمای تکوینی است که در روایات متعددی همچون صحیحه معاویة بن عمار آمده است؛ در این روایت امام صادق علیه السلام در ذیل آیه (وَلِلَّهِ ٱلْأَسْمَاءُ ٱلْحُسْنَىٰ فَادْعُوهُ بِهَا )۱ میفرماید:
«نحن و اللّٰه الأسماء الحسنى التي لا يقبل اللّٰه من العباد عملا إلا بمعرفتنا»،۲ یعنی: به خدا قسم ما همان اسماء نیکویی هستیم که خداوند از بندگان هیچ عملی را مگر با معرفت ما نمیپذیرد.
این نکته در کنار تأکید بر اشتقاق اسمای اهل بیت علیهم السلام از اسمای پروردگار نیز میتواند نشان دهنده اتصال حلقه هدایت ایشان به هدایت الهی باشد. نمونهای از این روایات، حدیث قدسی است که ابن المشهدی در کنز الدقائق از امام صادق علیه السلامبه نقل از پیامبر صلی الله علیه و اله در شب معراج نقل کرده است.۳
تبیین چرایی قبول عمل بندگان و چگونگی پیوند این قبول با معرفت بحث مفصلی است که اشاره به آن خروج از موضوع این نوشته است؛ اما به نظر میرسد این کارکرد معرفتی، گویای تکمیل حلقه معرفت الهی با واسطه اهل بیت علیه السلام است. این زنجیره از جمله بنیانهای اعتقادی شیعه به شمار میرود و با
