اسم در قرآن و روایات و بررسی روابط همنشینی و جانشینی بسیار مفید است.
پس از این مرحله پاسخ به پرسشهای اصلی این پژوهش هموار خواهد شد. این نوشتار به روشنی در صدد پاسخ به این پرسش است که آیا اسم حادث است و احکام حوادث از جمله مخلوق بودن، غیریت میان مخلوق و خالق و لوازم آن مانند متعلق اراده الهی واقع شدن بر آن مترتب است یا نه؟ پرواضح است که در پی این بحثها، سؤالات دیگری مطرح خواهد شد مانند اینکه این حدوث به چه معناست؟ و بر اساس قول به حدوث، تفسیر وجود شناسی و معناشناسی اسماء چگونه است؟ پرسشهایی در نسبت میان اسماء حادث شده و صفات ایجاد گشته و از طرفی نسبت میان این دو با ذات الهی نیز در پی این مسئله مطرح خواهد شد. در این فصل تلاش میکنیم ضمن مفهوم شناسی عناصر فرضیهی تحقیق مانند اسم و حدوث، مؤلفههای پاسخ به پرسش اصلی را به گونهای تبیین کنیم تا در ضمن آن، پاسخ روشنی به سؤالات پیرامون این فرضیه داده شود.
۱. مفهوم شناسی اسم
اولین سؤال در تبیین مفهوم شناسی اسم، این است که، آیا اسم الهی و مصادیق آن در قرآن و روایات، امری لفظی است که با پیروی از الگوی وضع لغات بر معنایی دلالت میکند یا آنکه لفظ در اسم هیچ نقشی ندارد و از آن امری صرفاً معنوی۱ اراده شده است که بشر از راهیابی به آن عاجز است و آنچه به عنوان
