«باب اسماء اله تعالی و الفرق بین معانیها و بین معانی أسماء المخلوقین» توحید صدوق نیز به تفاوت میان اسماء خدا و مخلوقات تمرکز کرده که ناظر به معنای دوم است. هشام بن حکم، حسین بن خالد، فتح بن یزید جرجانی، محمد بن سنان، ابراهیم بن عمر، ابوهاشم الجعفری مهمترین راویان این بخش به شمار میروند. راویانی همچون سلیمان بن مهران و ابوالصلت هروی نیز روایات عدد اسمای الهی را نقل کردهاند.
در این بین سؤالات محمد بن سنان از امام رضا علیه السلام و سؤال هشام بن حکم از منشأ اشتقاق «اللّٰه» و نیز فرمایش امام صادق علیه السلام خطاب به عبدالاعلی بن اعین مولی آل سام امتیاز ایشان را نشان میدهد. آنچه در مجموع روایات «باب حدوث الاسماء» کافی - به ویژه روایت چهارم - تمییز داده شده و مورد تأکید قرار گرفته است مخلوق بودن لفظ و حقیقت اسمای خداوند است و توحید خالص، معرفت خداوند معرفی شده که امری غیر از اسماء و آثار آن است.
از سویی دیگر، شواهدی نشان میدهد اصحابی همچون عبدالاعلی، ابراهیم بن عمر و فتح بن یزید بر این باور بودهاند که معرفت حقیقی پروردگار همان معرفت توحیدی خالصی است که حتی از شائبه اسماء و صفات نیز خالی باشد و بر همین اساس معرفت را ناممکن میدانسته و آن را از عهده بندگان خارج میشمردند. این نگاه از مقایسه روایات این باب و باب «جوامع التوحید»۱، با روایات باب «ادنی المعرفة»۲ و باب «البیان و التعریف و لزوم الحجة»۳ قابل برداشت است، حال آنکه تفسیر ایشان از معرفت به اسماء و
