شکل انعکاس یافته است. یکی با عنوان عام اسمای الهی، و دیگری در قالب اثر بخشی به برخی اسمای خاص. استعمال واژه «اسماء» در ادعیه دو احتمال را در پی دارد:

یکی آنکه منظور از اسماء، اسم اعظم باشد چراکه طبق برخی تفاسیر، اسم اعظم مشتمل بر عده‏ای از اسماء است. احتمال دوم آن است که اثری مجموعی برای اسمای الهی تصویر شده است که هر یک از این دو احتمال را شواهدی تقویت می‏کند.^۱

حال سؤال مهم آن است که معنای فراگیری اسماء الهی که در ادعیه متعدد - و از جمله دعای کمیل - بر آن تأکید شده «و بأسمائک التی غلبت^۲ ارکان کل شیء»^۳ با اثر دار بودن اسمای الهی چه نسبتی می‏تواند داشته باشد؟ آیا این آثار تنها در محدوده اسمای افعال الهی تعریف می‏شوند یا آنکه برخی آثار تکوینی خاص برای اسما، ذات نیز قابل تعریف است؟ یا آنکه شمول اسمای الهی، معرف اثر وضعی خاصی نیست و تنها مظهری برای لوازم اثبات واجب واحد است؟

علی‏رغم تأثیر و نفوذ قطعی اسم اعظم، دایره بهره‏مندی از آن به بندگان خاص محدود شده است.

ج - استقرار آسمان‏ها و زمین

یکی از آثار دعای به اسم الهی، برقراری و استقرار آسمان‏ها و زمین و حفظ نسبت میان آنهاست. اگرچه شاید بتوان گفت این اثر با جریان عام اسم الهی در عالم رابطه عام و خاص دارد، و استقرار آسمان‏ها و زمین اخص از جریان اسم تام الهی در عالم است، لکن گوناگونی تأثیر این اسم در اجزاء مختلف عالم مانند روز، شب، کوه، زمین و... مطالعه مستقل آن را توجیه می‏کند.

در این ادعیه سخن از این نکته مهم است که عظمت اسم اعظم الهی به قدری است که بر هر شکوه و ابهتی، اعم از آسمان‏ها، زمین و کوه‏ها غالب است و همه این مظاهر در برابر عظمت این نام خاضع و خاکسار خواهند شد؛ هیچ آسمان و زمینی در مقابل دعای به این اسم تاب مقاومت ندارد،^۱ و نور همه آنها از این اسم گرفته شده است؛^۲ آسمان و زمین به واسطه آن استقرار یافته‏اند؛^۳ در حقیقت گستره عظمت اسم اعظم فائق بر همه مخلوقات و محیط بر ملکوت آسمان‏ها و زمین تصویر شده است.^۴

۲ - ۱۰. آثار مترتب بر سایر اسماء

در مطالعه روایات و ادعیه، آثار دیگر اسمای الهی - به جز اسم اعظم - به دو