عهد و پیمان خود وفادار است و در رعایت پیمان‌هایی که با خداوند و مردم می‌بندد، کوتاهی نمی‌ورزد:
(وَ الَّذینَ هُم لِأماناتِهِم وَ عَهدِهِم راعُون.۱
۰.و آنان که امانتهاى خود [خلقى یا خالقى] و پیمانهاى خود را [که خدا با آنان بسته است یا خود با خود و یا با مردم بستهاند] رعایت کننده اند).
در حقیقت، عهد و پیمان، نوعی امانت است که انسان بر عهده می‌گیرد و وفا به آن، امانتداری به شمار می‌آید. به بیان دیگر، امانتداری، مصداق‌های گوناگونی دارد که یکی از آنها، وفا به عهد و پیمان است. از این رو، ذکر پیمانداری پس از امانتداری در آیه شریف، از باب ذکر خاص پس از عام است. امیر مؤمنان علیه السلام نیز وفا به پیمان را نوعی امانتداری خوانده است:
۰.أفضَلُ الأمانَةِ الوَفاءُ بِالعَهدِ.۲
۰.برترین امانتداری، پایبندی به عهد است.
با توجّه به این که پایبندی به پیمان، برترین مصداق امانتداری است، خیانت به آن نیز بدترین خیانت خواهد بود. هنگامی که کسی با دیگری پیمان می‌بندد، تعهّدی نزد او سپرده می‌شود که باید در انجام آن کوشا باشد. انسان، گاهی با خداوند در انجام تکالیف الهی پیمان می‌بندد که باید از کوتاهی در انجام آنها خودداری کند و گاهی با مردم در موضوعی هم‌پیمان می‌شود که باید بر عهد خود پایبند بماند. مؤمنان، هم امانتدار هستند و هم به عهد خود وفا می‌کنند و به پیمان‌های خود عمل می‌کنند. خدای متعال در قرآن، در هنگام برشمردن نشانه‌های نیکوکاری، وفا به پیمان را نیز بر شمرده و فرموده است:
۰.(وَ المُوفُونَ بِعَهدِهِم إذا عاهَدُوا.۳
۰.و [وفاى] وفاداران به پیمان خویش، آن گاه که پیمان بندند [نشانه نیکی است]).
