شود، فرصت انجام واجبات را از دست می‌دهد. کسی که بیش از مقدار لازم، به خواب، خوراک، بازی و تفریح رو آورد، از مصالح آخرت باز می‌ماند. مؤمن در انجام کاری که منفعت آخرت را در پی دارد، کوتاهی نمی‌ورزد و خود را به امور دیگر مشغول نمی‌سازد.
رابطه میان خشوع در نماز و روی‌گردانی از کارهای لغو
هر گاه نماز و عبادت، با خشوع و حضور قلب انجام گیرد، دل و جان به عبودیت نزدیک می‌شود و حقیقتِ بندگی درک می‌گردد. در غیر این صورت، چیزی جز حرکات ظاهری و الفاظ بی‌معنا، نصیب نمازگزار نمی‌گردد و از ارزش نماز کاسته می‌شود، چنان که پیامبر خدا صلی الله علیه و اله می‌فرمود:
۰.إنّ الرَّجُلَینِ مِن اُمَّتی یَقوُمانِ فی الصَّلاةِ وَ رُکوعُهما وَ سُجُودُهما وَاحدٌ وَ إنَّ ما بَینَ صَلاتَیهِما مِثلُ مَا بَینَ السَّماءِ وَ الأرضِ.
۰.دو نفر از امّتم به نماز می‌ایستند و رکوع و سجودى یکسان دارند، حال آن که نمازهایشان به اندازه آسمان و زمین از هم دور است.۱
یکی از راه‌های دستیابی به خشوع و حضور قلب در نماز، دوری از کارهای لغو و بیهوده است. خشوع و حضور قلب در نماز، با اعراض از امور لغو رابطه دارد.
کسی که در زندگی از کارهای بیهوده و لغو اجتناب کند، قلبش در هنگام نماز خاشع می‌گردد و به حضور قلب دست می‌یابد. در مقابل، کسانی که در زندگی، از گفتار و رفتار بیهوده پرهیز ندارند و با پرحرفی و سرگرمی بیش از اندازه، خود را از امور مهم باز می‌دارند، توفیق حضور قلب را در نماز به دست نمی‌آورند. انسانی که بیش از نیاز روحی و جسمی خود، به سرگرمی و تفریح‌های دنیوی مشغول شود، با شروع نماز، ذهنش درگیر بازی‌ها و کارهای بیهوده‌ای می‌شود که در شبانه‌روز گرفتار آنها بوده است و حضور قلب
