آزاده از اطرافش پراکنده می‌شوند و سبک‌سران و انسان‌های پست، دور او جمع می‌گردند. در اثر پرداختن به اموری که پس از مرگ او را همراهی نمی‌کنند، در طاعت خداوند و عمل به دستورهای او سستی می‌کند و زیور پارسایی را از دست می‌دهد. با رو آوردن به امور بیهوده و لغو، نور ایمان در دل او کم‌سو، و انجام دادن گناه و معصیت برای او آسان می‌گردد.
به همین دلیل، در آموزههای اسلام، فرو گذاردن امور لغو و بیهوده، از نشانه‌های مؤمن و ملاک ارزش انسان بیان شده است. مؤمن از هر امر بیهوده و لَغوی رو می‌گرداند و با پشت کردن به امور بی‌فایده، به اموری که سودمندی پایدار در پی دارند، رو می‌آورد. قرآن کریم در بیان نشانه‌های مؤمن می‌فرماید:
(وَ الَّذینَ هُم عَنِ اللَّغوِ مُعرِضُون.۱
۰.و آنان که از بیهوده روی‌گردان اند).
واژه «لغو» در لغت به گفتار، کردار و هر چیز بیارزش و غیر قابل توجّه، که از آن فایده و سودی حاصل نمی‌شود، گفته می‌شود.۲ در فرهنگ دینی، فعلِ لغو، عبارت است از کار مباحی که در آخرت یا در دنیایی که به گونه‌ای به آخرت می‌انجامد، سودی نبخشد.۳ به بیان دیگر، هر تلاش دنیوی که بهره‌ای از آن به آخرت انسان نرسد، لغو به شمار می‌آید. گفتار و کردار لغو و بی‌فایده، آن است که برای آخرت سودمند نباشد و چنانچه انسان به سخن بی‌فایده و کردار بی‌ثمر رو آورد، لغو انجام داده است.
از این رو، فعّالیت دنیوی، چنانچه هدف اخروی در پی نداشته باشد و یا سودی از آن به آخرت انسان نرسد، لغو به شمار می‌آید. بر اساس همین نگاه، علّامه طباطبایی رحمه الله در تعریف کارِ لغو می‌نویسد:
۰.فعلِ لغو، آن است که فراسوی افعال واجب و مستحب باشد.۴
