می‌شود. کسی که به خدا ایمان آورد و تقوا پیشه کند، خداوند، راه خروج از مشکلات را به او نشان می‌دهد و در زندگی او بنبستی نخواهد بود:
(مَن یَتَّقِ اللّٰهَ یَجعَل لَهُ مَخرَجاً * وَ یَرزُقهُ مِن حَیثُ لا یَحتَسِبُ وَ مَن یَتَوَکَّل عَلَى اللّٰهِ فَهُوَ حَسبُهُ.۱
۰.کسى که از خداوند پروا کند، [خدا] براى او راه خروجى [از مشکلات] قرار مىدهد * و او را از راهى که گمان نمىبرد، روزى مىدهد و کسى که بر خدا توکّل کند، او برایش کافى است).
سختی‌ها و مشکلات، در زندگی هر فردی ممکن است رخ دهد. حکمت پیدایش سختی در زندگی، رو آوردن به خداوند است. خداوند، گاهی با تازیانه بلا و سختی، دوستان خود را به اشتباه و خطاهایشان متوجّه می‌کند و آنها را بیدار می‌سازد. از این رو، کسی که در مشکلات، خدا را بخواند و دل را با ایمان پیوند زند، خداوند راه رهایی از مشکلات را به او نشان می‌دهد. این گونه است که با ایمان به خدا و تقواپیشگی، هیچ گاه در زندگی بن‌بست پیدا نمی‌شود. به همین دلیل است که خودکشی در میان اهل ایمان معنا ندارد و مؤمن در هیچ شرایطی به خودکشی دست نمی‌زند. امام باقر علیه السلام می‌فرماید:
۰.إنَّ المُؤمِنَ یُبتَلَى بِکُلِّ بَلِیَّةٍ وَ یَمُوتُ بِکُلِّ مِیتَةٍ إلَّا أنَّهُ لا یَقتُلُ نَفسَهُ.۲
۰.مؤمن به هر بلایی گرفتار می‌شود و به هر مرگی می‌میرد، امّا خودکشی نمی‌کند.
کسی خودکشی می‌کند که در بن‌بست زندگی گرفتار باشد و راهی جز خاتمه دادن به حیات خود نداشته باشد. مؤمن با داشتن پشتوانه‌ای چون ایمان، در زندگی‌اش بن‌بست پیدا نمی‌شود. مؤمن، خدایی دارد که به او وعده نجات از سختی‌ها داده است:
(فَهَل یَنتَظِرُونَ إلَّا مِثلَ أیَّامِ الَّذینَ خَلَوا مِن قَبلِهِم قُل فَانتَظِرُوا إنِّی مَعَکُم مِنَ المُنتَظِرینَ * ثُمَّ نُنَجِّی رُسُلَنا وَ الَّذینَ آمَنُوا کَذلِکَ حَقًّا عَلَینا نُنجِ المُؤمِنینَ.۳
