بیشتر به مادّیات دست یابد، خواهان مرتبه بالاتر می‌شود و دلش آرام نمی‌گیرد. چه بسا کسانی که با وجود دستیابی به امکانات گوناگون و سلامت جسم، از جهات دیگر در تشویش به سر برند و دلی شوریده و پریشان دارند. آرامش واقعی دل، در صورت پیوند با کمال مطلق، یعنی خداوند، حاصل می‌شود. وقتی دل به خدا رسید و با او پیوند یافت، آرام می‌گیرد. امام زین العابدین علیه السلام در مناجات با خدا می‌گوید:
۰.فَلا تَطمَئِنُّ القُلُوبُ إلَّا بِذِکراکَ وَ لا تَسکُنُ النُّفُوسُ إلَّا عِندَ رُؤیاک.۱
۰.دل‌ها جز با یاد تو آرام نمی‌گیرند و جان‌ها جز با دیدن تو آرامش نمی‌یابند.
مراد از دیدن خداوند، دستیابی به کمال مطلق است. تا انسان به کمال مطلق نرسد و با خدا پیوند کامل نداشته باشد، اضطراب از جانش رخت بر نمی‌بندد. ایمان حقیقی، انسان را دائماً به یاد خدا وا می‌دارد. هر چه انسان ایمانش کامل‌تر شود، توجّه او به خدا بیشتر می‌شود. در این صورت، همواره خود را در محضر خداوند، احساس می‌کند و یاد او را همواره در دل، زنده نگه می‌دارد. قرآن کریم، در توصیف خردورزان می‌فرماید:
(الَّذینَ یَذکُرُونَ اللهَ قِیاماً وَ قُعُوداً وَ عَلى جُنُوبِهِم.۲
۰.آنان که خدا را ایستاده و نشسته و [خفته] بر پهلوهاى خود، یاد مىکنند).
کسانی که در هر حال و در هر زمان به یاد خداوند باشند، خود را در دایره قضا و قدر الهی قرار می‌دهند و سررشته امور را در دست خدا می‌دانند. به همین دلیل، هیچ حادثه و پیشامدی، آرامش دل و قوّت قلبشان را بر هم نمی‌زند.
بر این اساس، عامل آرامش دل، ایمان است و ایمان، با آرامش، قرین است، چنان که امام باقر علیه السلام می‌فرماید:
۰.السَّکِینَةُ الإیمانُ.۳
امام صادق علیه السلام نیز در حدیثی، مراد از واژه «سکینه» در آیه چهارم از سوره فتح را
