گردن‌هایشان را بزنید) می‌فرماید:
۰.فَهَذا ما فَرَضَ اللَّهُ عَلَى الیَدَینِ لِأنَّ الضَّربَ مِن عِلاجِهِما.
۰.این است آنچه خداوند بر دو دست واجب ساخته؛ چرا که ضربه زدن، کار آنهاست.
دست باایمان، به روی دشمنان دین باز می‌شود؛ ولی در برابر همکیشان بسته می‌ماند. آن جا که استفاده از نیروی دست حرام باشد، دست مؤمن بسته می‌ماند. بنا بر این، کسی که در هنگام غضب، از روی ستم به دیگری ضربه می‌زند، در انجام وظیفه ایمانی دست، کوتاهی کرده است. وظیفه ایمانی دست، این است که آن جا که نباید بزند، نزند. از این رو، مؤمن در هنگام خشم و غضب، از دستان خود مواظبت کرده تا به ناحق به کسی ستم نورزد.
۷. وظیفه پا
پا موظّف است که به سمت حرام و گناه گام بر ندارد و از محافلی که در آنها با حق مخالفت می‌شود، دور کند. به بیان دیگر، وظیفه ایمانی پا، این است که در مجالسی که با یاد خداوند تنافی دارد و در آنها یاد شیطان زنده می‌شود، شرکت نکند و برای نافرمانی خداوند به حرکت در نیاید. امام صادق علیه السلام در بیان وظیفه ایمانی پا می‌فرماید:
۰.وَ فَرَضَ عَلَى الرِّجلَینِ أن لا یَمشِیَ بِهِما إلَى شَیءٍ مِن مَعاصِی اللَّهِ وَ فَرَضَ عَلَیهِما المَشیَ إلَى ما یُرضِی اللَّه.
۰.بر دو پا واجب ساخت که [انسان] با آنها به سوی معاصی خداوند نرود و بر آن واجب ساخت در راهی که خداوند عزّ و جل می‌پسندد، گام بردارند.
پای باایمان، جایی می‌رود که خداوند می‌پسندد، مانند مسجد، حسینیّه و هر جایی که خشنودی خداوند در رفتن به آن جا باشد.
در برخی از آیات، به شیوه حرکت مؤمن نیز اشاره شده است. بر اساس این آیات، مؤمن در زمین، با تکبّر و خودنمایی حرکت نمی‌کند و حرکت او، نه تند است و نه کُند. خدای متعال در این باره می‌فرماید:
