نیک‌تری داشته باشد، زبانش در مرتبه بالاتری از ایمان قرار دارد. از این رو، دومین وظیفه زبان، که در خور و مناسب ایمان است، خوش‌زبانی با مردم و پرهیز از به کارگیری کلام ناشایست با آنان است. خدای متعال در قرآن می‌فرماید:
(وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسناً.۱
۰.و با مردم به زبان خوش سخن بگویید).
زبان مؤمن، زبانی است که مردم از گزند و آسیب آن در آسایش و آرامش باشند و از جانب آن، زیانی به دیگران نرسد. نه تنها دیگران، از آزار چنین زبانی آسوده‌خاطر هستند، بلکه آن، ابزاری برای بر طرف ساختن مشکلات ایشان است و همواره خیر و خوبی آن به مردم می‌رسد.
۳. وظیفه گوش
گوش موظّف است تا از آنچه خداوند شنیدنش را روا نمی‌دارد، دوری بجوید و از حرام الهی روی گرداند. امام صادق علیه السلام در بیان وظیفه ایمانی گوش می‌فرماید:
۰.وَ فَرَضَ عَلَى السَّمعِ أن یَتَنَزَّهَ عَنِ الاستِماعِ إلَىٰ ما حَرَّمَ اللَّهُ وَ أن یُعرِضَ عَمَّا لا یَحِلُّ لَهُ مِمَّا نَهَى اللَّهُ عزّ و جل عَنهُ وَ الإصغاءِ إلَى ما أسخَطَ اللَّهَ عزّ و جل.
۰.وظیفه‌ای که بر عهده گوش نهاده، این است که از گوش دادن به آنچه خدا حرام کرده، دوری کند و از آنچه برایش روا نیست و خداوند عزّ و جل از آن نهی کرده است و نیز از شنیدن آنچه خداوند عزّ و جل را ناخشنود می‌سازد، روی گرداند.
بنا بر این، مؤمن، به آنچه شنیدنش خشم خداوند را در پی دارد، گوش نمی‌سپارد. بر اساس این معیار، وظایف ایمانی بی‌شماری را می‌توان برای گوش بر شمرد. امام صادق علیه السلام در ادامه سخن، به برخی از آیات قرآن اشاره فرموده است که به بیان وظایف گوش می‌پردازند.
یکی از وظایف گوش، آن است که از توجّه به سخن کسانی که آیات خدا را انکار
