دروغ نمی‌گذارد انسان به آن مرتبه از ایمان دست یابد که از ایمانش، احساس مسرّت و شادی و شیرینی کند. کسی که بخواهد طعم ایمان را بچشد، نه تنها دروغ به خدا و پیامبر صلی الله علیه و اله را باید ترک کند، بلکه حتّی دروغ‌های کوچک و به شوخی را هم باید ترک کند. بنا بر این، ممکن است کسی مؤمن باشد و دروغ هم از او صادر شود، ولی چنین فردی به درجات بالای ایمان دست نمی‌یابد و نمی‌تواند از ایمانش احساس لذّت کند. درجات بالای ایمان با مطلق دروغ، سازش ندارد.
سه.تنافی مطلق دروغ با هر مرتبه‌ای از ایمان
همان طور که پیش از این گذشت، زمانی که تیرگی گناه در دل انسان انباشته شود، بازگشت به نیکی میسّر نمی‌گردد و گناه پی در پی، سرانجام، انسان را به تکذیب آیات الهی می‌کشاند:
(ثُمَّ کانَ عاقِبَةَ الَّذینَ أساؤُا السُّواى أن کَذَّبُوا بِآیاتِ اللَهِ وَ کانُوا بِها یَستَهزِؤُن.۱
۰.سپس عاقبت کسانى که کارهاى زشت انجام دادند، این شد که آیات خدا را تکذیب کردند و آنها را به سُخره می‌گرفتند).
گناه پی در پی، شایستگی ایمان را از انسان می‌گیرد و قدرت پاسداری از گوهر ایمان را فرو می‌نشاند. از این رو، سرانجام پافشاری و اصرار بر هر گناهی، ناپایداری در ایمان و دروغ انگاشتن آیات الهی خواهد بود. بر اساس برخی احادیث، تأثیر دروغگویی در فساد جوهر ایمان، بیش از سایر گناهان است و دروغ، بیش از هر گناهی، انسان را به بی‌ایمانی نزدیک می‌کند. امام باقر علیه السلام می‌فرماید:
۰.إنَّ اللَّهَ عزّ و جل جَعَلَ لِلشَّرِّ أقفالًا وَ جَعَلَ مَفاتِیحَ تِلکَ الأقفالِ الشَّرَابَ وَ الکَذِبُ شَرٌّ مِنَ الشَّرابِ.۲
۰.خدای عزّ و جل برای بدی، قفل‌هایی قرار داده و کلیدهای آن قفل‌ها را شراب قرار داده است و دروغ، بدتر از شراب است.
شرابخوار با نوشیدن جرعه‌های آلوده و سکرآور، دروازه هر بدی و زشتی را به روی خود
