۰.الإیمانُ أن یُصَدِّقَ اللّهَ فیما غابَ عَنهُ مِن عَظَمَةِ اللّهِ، کَتَصدیقِه بما شاهَدَ مِن ذلک وَ عاینَ، وَ الکُفرُ الجُحودُ.۱
۰.ایمان، آن است که شخص به آن بخش از عظمت خدا که از او پنهان است، همان گونه باور داشته باشد که به آنچه از عظمت او مشاهده می‌کند و آشکارا می‌بیند، باور دارد، و کفر [به معنای] انکار است.
بر اساس این حدیث، ایمان، به «تصدیق حقایق غیبی» تفسیر شده که با مفهوم ایمان در قرآن و لغت سازگار است.
۲. باور قلبی همراه با اقرار زبانی و عمل
گروهی از احادیث، ایمان را به باور قلبی همراه با اقرار زبانی و عمل جوارحی تفسیر کرده‌اند، از جمله:
۰.الإیمَانُ مَعرِفَةٌ بِالقَلبِ وَ إقرارٌ بِاللِّسَانِ وَ عَمَلٌ بِالأرکَان.۲
۰.ایمان، شناخت با دل است و اظهار [آن باور] به زبان و به کار بستن آن با اندام‌ها.
بر اساس این تفسیر، مفهوم ایمان بر سه رکن استوار است: باور قلبی، اقرار زبانی و عمل با اعضا و جوارح.
۳. اقرار زبانی و عمل جوارحی
در برخی از احادیث، ایمان، به اقرار زبانی و عمل کردن به وسیله اعضا و جوارح تفسیر شده است. از جمله احادیث متعدّدی که در بردارنده این تفسیر است، حدیثی است که امام صادق علیه السلام از پدران خود به نقل از پیامبر خدا صلی الله علیه و اله می‌فرماید:
۰.الإیمانُ إقرارٌ بِالقَولِ وَ عَمَلٌ بِالجَوارِحِ.۳
۰.ایمان، اقرار با گفتار و عمل با اندام‌هاست.
