۰.(وَ الَّذینَ کَسَبُوا السَّیِّئاتِ جَزاءُ سَیِّئَةٍ بِمِثلِها وَ تَرهَقُهُم ذِلَّةٌ ما لَهُم مِنَ اللّٰهِ مِن عاصِمٍ کَأنَّما أُغشِیَت وُجُوهُهُم قِطَعاً مِنَ اللَّیلِ مُظلِماً أُولئِکَ أصحابُ النَّارِ هُم فیها خالِدُونَ.۱
۰.و کسانى که مرتکب گناهان شدهاند، [طبق استحقاق اوّلى،] کیفر هر گناهى به مانند آن است [نه بیشتر]، و ذلّت و خواری‌ای [سراسر وجود] آنها را مىپوشاند. هرگز آنان را از [خشم و عذاب] خدا نگهدارندهاى نخواهد بود. گویى چهرههایشان با پارههایى از شب ظلمانى پوشیده شده است. آنان اهل آتش اند، در آن جا جاودان خواهند بود).
امام باقر علیه السلام در باره این سخن خداوند می‌فرماید:
۰.هٰؤُلاءِ أهلُ البِدَعِ وَ الشُّبُهَاتِ وَ الشَّهَواتِ یُسَوِّدُ اللَّهُ وُجُوهَهُم ثُمَّ یَلقَونَهُ.۲
۰.اینان، اهل بدعت‌ها و شبهه‌ها و شهوت‌ها هستند که خداوند، [نخست] آنان را روسیاه می‌کند و سپس او را دیدار می‌کنند.
مجازات بدعت‌گذاری، خواری و ذلّت در پیشگاه خداوند است. این افراد در قیامت از عذاب خداوند ایمن نیستند و پناهگاهی ندارند. آنان به گونه‌ای محشور می‌شوند که چهره‌شان مانند پاره‌های شب، تاریک و ظلمانی است و کمترین نوری در آن وجود ندارد.
ج) زیانکارترین مردم: تصوّر بدعت‌گذاران، بر این است که با نوآوری در دین، کار خوبی انجام می‌دهند؛ ولی در واقع، راه کفر و بی‌ایمانی می‌پیمایند و خدمات شایسته آنها نیز به جهت بدعت‌گذاری در دین، حبط و نابود می‌شود. از این رو، قرآن، آنان را زیانکارترین مردم می‌داند:
۰.(قُل هَل نُنَبِّئُکُم بِالأخسَرینَ أعمالاً الَّذینَ ضَلَّ سَعیُهُم فی الحَیاةِ الدُّنیا وَ هُم یَحسَبُونَ أنَّهُم یُحسِنُونَ صُنعاً أُولئِکَ الَّذینَ کَفَرُوا بِآیاتِ رَبِّهِم وَ لِقائِهِ فَحَبِطَت أعمالُهُم فَلا نُقیمُ لَهُم یَومَ القیامَةِ وَزناً.۳
۰.بگو: آیا شما را از زیانکارترین مردم در عملها[ى دنیویشان] خبر دهیم؟ آنها کسانى هستند که تلاششان در زندگى دنیا [در هر امر خیرى، به خاطر کفرشان] گم [و تباه]
