۰.إیّاکَ وَ الظُّلمَ؛ فَإنَّهُ أکبَرُ المَعاصِی.۱
۰.از ستم بپرهیز، که آن بزرگ‌ترین گناه است.
ظلم، گناهی است که موجب سختی قلب، تیرگی جان و ویرانی دل می‌شود. دلی که در اثر ستم، به ویرانه تبدیل شود، نمی‌تواند با خدا و دین ارتباط بر قرار کند. ستمکاران، در اثر ستم‌پیشگی، زمینه راهیابی ایمان به قلب را از بین می‌برند. از این رو، پیامبر خدا صلی الله علیه و اله می‌فرماید:
۰.إیَّاکُم وَ الظُّلمَ؛ فَإنَّهُ یُخرِبُ قُلُوبَکُم.۲
۰.از ستم کردن بپرهیزید، که آن، دل‌های شما را ویران می‌کند.
کسی که به هر شکل مرتکب ستم شود، راه بی‌ایمانی را در پیش گرفته است. حتّی ستم‌های ناچیز، به ایمان آسیب می‌زنند. هر چند ممکن است چنین ستم‌هایی در آغاز، بی‌ایمانی به دنبال نداشته باشند، ولی پافشاری بر آنها، ایمان را سلب می‌کند.
به این ترتیب، یکی از عوامل اصلی ناپایداری در مسیر ایمان، ستم و ستمکاری است. ستمکاری، موجب بریده شدن پیوندهای ایمانی و همچون سایر گناهان، سبب زنگار گرفتن و ویرانی دل می‌شود. از این رو ستمکار، نه تنها ایمان نمی‌آورد، بلکه نشانه‌های روشن دین را انکار می‌کند. قرآن کریم، سبب انکار آیات روشن الهی را ظلم و ستم می‌داند و می‌فرماید:
۰.(بَل هُوَ آیاتٌ بَیِّناتٌ فی صُدُورِ الَّذینَ أُوتُوا العِلمَ وَ ما یَجحَدُ بِآیاتِنا إلَّا الظَّالِمُون.۳
۰.بلکه این (قرآن) آیات روشنى است در سینههاى کسانى که به آنان علم [الهى] داده شده و هرگز آیات ما را جز ستمکاران انکار نمىکنند).
بر اساس این آیه، ستم‌پیشگی، سبب انکار آیات الهی است. خدای متعال در قرآن از فرعونِ ستم‌پیشه یاد می‌کند که با وجود باور قلبی به حقّانیت فرستاده خداوند، با خیره‌سری، نشانه‌های حقّانیت او را نپذیرفت. او با مشاهده آیات و معجزات الهی دریافته بود که
