از نظر قرآن، ریشه یاوه‌گویی منکران قیامت و آیات الهی، گناه و دستاوردِ ناشایست آنان است که موجب زنگار گرفتن دل‌هایشان شده است:
۰.( کَلاَّ بَل رانَ عَلى قُلُوبِهِم ما کانُوا یَکسِبُونَ.۱
۰.چنین نیست [که آیات ما افسانه باشد]؛ بلکه بر دلهاى آنان آنچه [از گناهان] انجام می‌دادند، زنگار بسته است).
زنگار گناه، بر آینه قلب گنهکار متراکم می‌شود و توان حقیقت‌بینی را از او می‌گیرد. به همین دلیل، شایستگی ایمان را از دست می‌دهد و حقایق الهی بر او مخفی می‌ماند.
گناه و نافرمانی خداوند، موجب زنگار گرفتن آینه دل می‌شود. زمانی که آینه دل زنگار بگیرد، حقایق را به درستی نشان نمی‌دهد و انسان به تکذیب حقایق رو می‌آورد. از این رو، دیگر خداوند را نمی‌شناسد و خداباوری برای او مفهوم ندارد. امام باقر علیه السلام می‌فرماید:
۰.ما مِن عَبدٍ إلَّا وَ فی قَلبِهِ نُکتَةٌ بَیضاءُ فَإذا أذنَبَ ذَنباً خَرَجَ فی النُّکتَةِ نُکتَةٌ سَوداءُ فَإن تَابَ ذَهَبَ ذَلِکَ السَّوادُ وَ إن تَمادَى فی الذُّنُوبِ زادَ ذَلِکَ السَّوادُ حَتَّى یُغَطِّیَ البَیاضَ فَإذا غَطَّى البَیاضَ لَم یَرجِع صاحِبُهُ إلَى خَیرٍ أبَداً وَ هُوَ قَولُ اللَّهِ عزّ و جل: ( کَلَّا بَل رانَ عَلى قُلُوبِهِم ما کانُوا یَکسبُون).۲
۰.هیچ بنده‌ای نیست، مگر آن که در دلش نقطه‌ای سفید وجود دارد. پس هر گاه گناهی انجام دهد، در آن نقطه، نقطه‌ای سیاه پدید می‌آید. اگر توبه کرد، آن سیاهی می‌رود و اگر در گناهان فرو رفت، نقطه سیاه افزایش می‌یابد، چندان که همه سفیدی را فرو می‌پوشاند، و چون سفیدی پوشانده شد، گنهکار، دیگر به خیر و صلاح باز نمی‌آید. این است سخن خدای عزّ و جل که: (به حقیقت، آنچه [از گناهان] انجام می‌دادند، بر دل‌هایشان زنگار بسته است).
فطرت و سرشت انسان، همچون آینه‌ای پاک و شفّاف، نشان دهنده مظاهر جمال و جلال الهی است. شفّافیت آینه فطرت تا زمانی است که به وسیله تیرگی گناه آلوده نگردد. گناهان پی در
