فصل ششم
آفت‌های ایمان
سعادت اخروی و فرجام نیکو، در گرو پایداری ایمان است. کسی که با پایداری بر ایمان از دنیا برود، حتّی با وجود آلودگی به گناهان، اهل نجات و بهشت الهی خواهد بود، هر چند مؤمن گنهکار، به فراخورِ گناهی که مرتکب شده است، تاوانِ نافرمانی خداوند را در لحظه مرگ یا عالم برزخ پس می‌دهد تا با طهارت از گناهان و معاصی در صحنه محشر حضور یابد. این افراد به خاطر پرورش گوهر ایمان در صدف جان، اهل نجات اند و نیک‌فرجام می‌گردند. حتّی گروهی از اهل ایمان به خاطر سنگینی بار گناهان و بی‌نصیب ماندن از شفاعتِ شفاعت‌کنندگان روز جزا، مدّتی گرفتار عذاب قهر خداوند می‌گردند و در نهایت با پس دادنِ تاوان نافرمانی، به بهشتِ رضایت او وارد می‌شوند.
در عین حال، گروهی از مؤمنان، فرجام ناخوشی در آخرت دارند و در سرای باقی، از زمره مؤمنان به شمار نمی‌آیند. این افراد به خاطر دچار شدن به آفات ایمان، شایستگی ایمان را از دست داده و در فرجام زندگی، به تکذیب آیات الهی و انکار دین پرداخته‌اند. آنان با افتادن در دام رهزنان ایمان، نور ایمان را از دست می‌دهند و در کمند کفر و هوس‌های شیطانی گرفتار می‌آیند. از این رو در صحنه محشر، در صف دشمنان خداوند و مخالفان رسالت قرار می‌گیرند و راه نجات بر آنان بسته می‌ماند.
آفت‌های دینداری و ایمان، اموری هستند که با دچار شدن به آنها، نور ایمان از مؤمن گرفته می‌شود و رفته رفته جای خود را به تاریکی کفر می‌دهد. از آن جا که مؤمن در حرکت
