۰.و خانواده خود را به نماز امر کن و خود [نیز] با همه نیرو بر [مراعات] آن، شکیبا باش. ما از تو هیچ روزی‌ای نمىطلبیم [تا توانش را نداشته باشى]. این ماییم که تو را روزى مىدهیم، و عاقبت [نیک]، از آنِ تقواست).
بر خلاف این افراد، کسانی که در اثر دوری از تقوا، به گناه و معصیت رو می‌آورند، عاقبت خویش را تباه می‌سازند. گناه موجب می‌شود تا شایستگی ایمان به تدریج از انسان گرفته شود و انسان در مسیر ایمان سستی ورزد. در رأس گناهان، ظلم و ستم به دیگران است. خداوند به کسانی که با از بین بردن حقوق مردم، ستمگری پیشه سازند، وعده ناپایداری در مسیر ایمان و گم‌راهی می‌دهد:
۰.(یُضِلُّ اللهُ الظَّالِمین.۱
۰.خداوند، ستمکاران را در گم‌راهى رها مىکند).
از نگاه قرآن، برتری‌جویی در زمین و فساد در جامعه خلاف تقواست و زمینه فرجامی ناخوش را برای انسان فراهم می‌آورد. تشنگان قدرت و شهرت که با ریاست‌طلبی به دنبال برتری‌جویی بر دیگران هستند، سرانجام نیکی نخواهند داشت. قرآن، عاقبت نیکو را در انتظار کسانی می‌داند که از ستم و تباهی در زمین دوری کنند:
۰.(تِلکَ الدَّارُ الآخِرَةُ نَجعَلُها لِلَّذینَ لا یُریدُونَ عُلُوًّا فی الأرضِ وَ لا فَساداً وَ العاقِبَةُ لِلمُتَّقین.۲
۰.آن خانه [برتر و والاى] آخرت را از آنِ کسانى قرار مىدهیم که در روى زمین اراده برترى [و تسلّط بر دیگران] و فساد ندارند و سرانجام [نیک]، از آنِ پرهیزگاران است).
پرهیزگاران و پارسایان، کسانی هستند که به دنبال برتری‌جویی و فساد در زمین نیستند. از این رو، قرآن به آنها وعده عاقبت نیکو و پایداری در مسیر ایمان می‌دهد.
با توجّه به آنچه بیان شد، پایداری ایمان در گرو تقوا و دوری از گناهان است و ناپایداری ایمان، نتیجه گناه و معصیت خداوند. یکی از عوامل زمینه‌ساز برای انجام گناهان،
