امام صادق علیه السلام در این حدیث، افزون بر تفسیر ظاهری، بیان دیگری در تفسیر آیه مطرح می‌فرماید که تفسیر باطنی آیه شمرده می‌شود. بر اساس این تفسیر، مراد از «مستقر»، ایمان پایدار و مراد از «مستودع»، ایمان ناپایدار است. بنا بر این، آیه به مسئله ایمان مربوط می‌شود.
گاهی ایمان، ناپایدار است و از انسان گرفته می‌شود. در این حدیث به زبیر بن عوام، به عنوان نمونه برجسته انسان دارای ایمان مستودع، اشاره شده است. او که پس از رحلت پیامبر خدا صلی الله علیه و اله از طرفدارانِ راستینِ امیر مؤمنان علیه السلام بود و حتّی در شورای شش‌نفری خلافت،۱ از یاوران علی علیه السلام بود، در جنگ جمل، در برابر ایشان ایستاد و در ایمان خود پایداری نورزید.
افزون بر این حدیث، ائمّه علیهم السلام در موارد متعدّدی این آیه شریف را به ایمان پایدار و ناپایدار تفسیر کرده‌اند. امام کاظم علیه السلام در تفسیر این آیه می‌فرماید:
۰.المُستَقَرُّ: الإیمانُ الثَّابِتُ وَ المُستَودَعُ: المُعَارُ.۲
۰.مستقر، ایمان پایدار است و مستودع، [ایمان] عاریتی.
ایمان عاریتی، ایمانی است که به رسم امانت، چند روزی انسان را همراهی می‌کند و پس از آن، او را رها می‌سازد. چنین ایمانی پیش از مرگ، از انسان جدا می‌شود و او را در مواقف پس از مرگ یاری نمی‌کند. از همین رو، در بیان دیگری از امام کاظم علیه السلام در تفسیر آیه آمده است:
۰.ما کانَ مِنَ الإیمانِ المُستَقَرِّ فَمُستَقَرٌّ إلَى یَومِ القِیَامَةِ ـ أو أبَداً ـ وَ مَا کانَ مُستَودَعاً سَلَبَهُ اللَّهُ قَبلَ المَمَاتِ.۳
۰.ایمانی که پا بر جا باشد، تا روز رستاخیز ( / یا تا ابد) پا بر جاست و آنچه سپردنی
