(مَن عَمِلَ صالِحاً مِن ذَکَرٍ أو أُنثى وَ هُوَ مُؤمِنٌ فَلَنُحیِیَنَّهُ حَیاةً طَیِّبَةً وَ لَنَجزِیَنَّهُم أجرَهُم بِأحسَنِ ما کانُوا یَعمَلُون.۱
هر کس از مرد یا زن، عمل نیک انجام دهد در حالى که ایمان داشته باشد، او را بیتردید [در دنیا] به زندگى پاکیزهاى زنده خواهیم داشت و [در آخرت] در برابر عملهاى بسیار خوبشان پاداششان خواهیم داد).
خداوند در این آیه، به دو شکل بر تساوی بین زن و مرد باایمان در بهره‌مندی از پاداش الهی تأکید دارد: نخست با اطلاق «مَن عَمِلَ صالِحاً» و سپس با تعبیر «مِن ذَکَرٍ أو اُنثىٰ». بر این اساس، انسان مؤمن و نیکوکار، در دنیا به حیات طیّبه و در آخرت به پاداش اعمال خود می‌رسد و در این مسئله، بین زن و مرد تفاوتی وجود ندارد.۲ با این که تمام انسان‌ها در زندگی دنیا، از نعمت حیات برخوردار هستند، خداوند، به زنان و مردان مؤمن و نیکوکار، در همین دنیا، زندگی جدید می‌بخشد. این زندگی جدید، «حیات طیّبه» نامیده شده است.
راغب اصفهانی، در باره اصل واژه «طیّب» می‌نویسد:
۰.و أصل الطيّب ما تستلذّه الحواسّ وما تستلذّه النفس.۳
۰.طیّب، چیزى است که براى حواس و نفس آدمى لذّت‌آور باشد.
با توجّه به این معنا، هر چیزی که حواسّ ظاهری و جان انسان از آن لذّت برد، «طیّب» است. به بیان دیگر، چیزی که برای جسم و جان انسان لذّت‌بخش باشد، «طیّب» است. بنا
