با پیشتازی در نیکی‌ها می‌توان به درجات بالای ایمان دست یافت. کسی که در انجام واجبات و ترک محرّمات، و نیز در انجام مستحبّات و ترک مکروهات، شتاب ورزد و پیش از دیگران خشنودی خداوند را به دست آورد، از درجه والاتری برخوردار میگردد و به قلّه یقین نزدیک می‌شود.
بالاترین درجه ایمان، یقین است که دستیابی به آن، نیازمند عنایت ویژه خداوند است. به بیان دیگر، کسی که به وظایف ایمانی خود به خوبی عمل کند، چنانچه توفیقات ویژه خداوند، دستگیر او شود، به نقطه اوج ایمان می‌رسد. در این صورت، چشم باطنش باز می‌شود و ایمان استدلالی او به یقین و شهود حقایق، تبدیل میگردد. چنین فردی در کنار ذات ربوبی و فرشتگان، به یکتایی خداوند شهادت می‌دهد، چنان که قرآن می‌فرماید:
(شَهِدَ اللّٰهُ أنَّهُ لا إلهَ إلَّا هُوَ وَ المَلائِکَةُ وَ أُولُوا العِلمِ قائِماً بِالقِسطِ لا إلهَ إلَّا هُوَ العَزیزُ الحَکیم.۱
۰.خداوند، در حالى که قیام به عدالت دارد [و کارهایش بر پایه عدل استوار است]، گواهى داد که معبودى جز او نیست و فرشتگان و صاحبان دانش [نیز گواهى دادند]).
پس از آن که انسان به درجات بالای ایمان دست یافت، نباید از کسی که در درجات پایین‌تر قرار دارد، دوری کند؛ بلکه باید راه ورود به پلّه‌های بالاتر را برای او هموار سازد. افزون بر این، مؤمن می‌تواند با برخورد مناسب، راه ورود کسانی را که از ایمان بی‌بهره هستند نیز فراهم آورد و ایشان را در مسیر ایمان قرار دهد.
