می‌یابد. در حقیقت، انسان صالح، با پشت سر گذاشتن مراحل بندگی و دستیابی به یقین کامل، به جایگاهی می‌رسد که پیوسته به تقدیر الهی خرسند است. به همین دلیل، در زندگی از هیچ حادثه تلخ و دردناکی، اندوهگین نمی‌گردد. امام زین العابدین علیه السلام می‌فرماید:
۰.أعلَى دَرَجاتِ الیَقِینِ أدنَى دَرَجاتِ الرِّضا.۱
۰.عالی‌ترین درجه یقین، فروترین درجه رضاست.
کسی که به مقام رضا دست یابد، ترس و اندوه در زندگی او از بین می‌رود. البتّه مقام رضا درجاتی دارد که در مراتب عالی آن، هر گونه بیم و اندوه از انسان بر طرف می‌گردد. این گونه است که خوشی و آسایش حقیقی، در رضا و یقین قرار داده شده و انسانی که به مرتبه رضا و یقین برسد، به خوشی و آسایش کامل رسیده است. امام صادق علیه السلام می‌فرماید:
۰.الرُّوحُ وَ الرَّاحَةُ فِی الرِّضا وَ الیَقِینِ وَ الهَمُّ وَ الحَزَنُ فِی الشَّکِّ وَ السَّخَطِ.۲
۰.خوشی و آسایش، در خشنودی و یقین است و غم و اندوه، در شک و ناخشنودی.
مراتب اهل ایمان
خداوند از میان بندگان خود، امّت اسلام را برگزیده و قرآن را به آنها هدیه داده است. او از برگزیدگان خود خواسته است تا پاسدارانِ این میراث گران‌بها باشند و در عمل به دستورهای آن کوتاهی نورزند؛ ولی پیروان آیین اسلام در پاسداری از قرآن و عمل به دستورهای آن، در یک رتبه قرار ندارند و از نظر میزان پایبندی به احکام آن، در سه رتبه مختلف قرار می‌گیرند: جاماندگان، میانه‌روان، پیشتازان.
از میان این سه گروه، کسانی که در عمل به کارهای نیک، از دیگران پیشتاز باشند، به بالاترین درجات ایمان دست می‌یابند و در پیشگاه خداوند از جایگاه برتری نسبت به دیگران برخوردارند. بر این اساس، راه دستیابی به قلّه ایمان- که فضیلتی بزرگ است - پیشتازی در عمل به نیکی‌هاست و کسی که در کارهای نیک از دیگران پیشی بگیرد، ایمانش
