وقتی مسلمان‌ها در جریان صلح حدیبیه، برای اجرای اوامر الهی از خود همّت نشان دادند و مقاومت ورزیدند، خداوند بر ایمانشان افزود و آرامش را بر دل‌هایشان فرستاد.
۳. پرهیز از دوستی با دشمنان خدا و دشمنان پیامبر صلی الله علیه و اله
ایمان، مانع برقراری پیوند دوستی با دشمنان خدا و دشمنان پیامبر می‌شود. از این رو، مؤمن از دوستی با دشمنان دین، و آمد و شد با آنان خودداری می‌ورزد. حتّی اگر نزدیکان و خویشانِ او از دشمنان دین باشند، پیوند محبّت آنان را می‌بُرد و با آنان قطع ارتباط می‌کند. او در تعارض میان خدا و نزدیکانش، جانب خدا را می‌گیرد و دوستی کسانی را که با خداوند دشمنی می‌ورزند، از دل بیرون می‌کند. با سربلندی در این آزمون است که مؤمن نشانِ ایمان واقعی را دریافت می‌دارد و خداوند به دل او آرامش و سکون هدیه می‌کند. به این ترتیب در ایمان استوار می‌شود و زمینه صعود به قلّه ایمان برایش فراهم می‌گردد.
یکی از گروه‌هایی که خداوند بر ایمان آنان می‌افزاید و آنها را به مراتب عالی ایمان می‌رساند، کسانی هستند که با دشمنان خدا بی‌مهری ورزند. از نگاه قرآن، کسی که مِهر دشمنان خدا را از دل بیرون سازد، ایمان در دلش مستقر می‌شود و در ایمان، استوار می‌گردد:
(لا تَجِدُ قَوماً یُؤمِنُونَ بِاللَهِ وَ الیَومِ الآخِرِ یُوادُّونَ مَن حَادَّ اللهَ وَ رَسُولَهُ وَ لَو کانُوا آباءَهُم أو أبناءَهُم أو إخوانَهُم أو عَشیرَتَهُم أُولئِکَ کَتَبَ فی قُلُوبِهِمُ الإیمانَ وَ أیَّدَهُم بِرُوحٍ مِنهُ.۱
۰.گروهى را نمی‌یابی که به خدا و روز واپسین ایمان دارند و با کسانى که با خدا و رسولش دشمنى دارند، دوستى نمایند، هر چند پدرانشان یا فرزندانشان یا برادرانشان یا خویشانشان باشند. آنان هستند که خداوند، ایمان را در دل‌هایشان [ثابت و] مقرّر کرده و با روحى از جانب خود [با نوری خاص یا با معارف قرآنى یا توفیق غیبى] آنها را تأیید نموده است).
دل مؤمن، جای دوستی با دشمن خدا نیست و هر کس دشمن خدا به شمار آید، محبّتش از دل مؤمن بیرون می‌رود. کسی که از آزمون دوستی با دشمنان خدا سربلند بیرون
