معارف دین، پیروان اهل بیت را تکفیر کنند و از آنان فاصله بگیرند. از این رو، هدف از ترویج چنین اخباری در فضایل اهل بیت علیهم السلام، مبارزه با دین و پوشاندن حقایق الهی به وسیله نام اهل بیت علیهم السلام بوده است.
در چنین شرایطی، راه نجات آن است که انسان در خطّ اهل بیت علیهم السلام باشد و با ایشان همراهی کند. تندروی و کندروی، آفت ایمان است و موجب جدایی از اهل بیت علیهم السلام می‌گردد. از این رو، امام رضا علیه السلام در ادامه می‌فرماید:
۰.یا ابنَ أبی مَحمُودٍ إذا أخَذَ النَّاسُ یَمِیناً وَ شِمالًا فَالزَم طَرِیقَتَنا فَإنَّهُ مَن لَزِمَنا لَزِمناهُ وَ مَن فارَقَنا فَارَقنَاهُ.
۰.ای پسر ابو محمود! وقتی مردم به راست و چپ می‌روند، تو از راه ما جدا مشو؛ زیرا هر کس با ما همراه باشد، ما با او همراه هستیم و هر که از ما جدا شود، ما نیز از او جدا می‌شویم.
۷. دروغ گفتن
در صدر اسلام، گروهی از مشرکان و منکران رسالت، قرآن را ساخته بشری می‌دانستند که بافته‌های ذهنی خود را به پیامبر صلی الله علیه و اله آموزش می‌دهد. آنها مدّعی بودند که پیامبر خدا صلی الله علیه و اله سخنان معلّم اِنسی را به دروغ، به خداوند نسبت می‌دهد و قرآن، کلام خداوند نیست:
(وَ لَقَد نَعلَمُ أنَّهُم یَقُولُونَ إنَّما یُعَلِّمُهُ بَشَر.۱
۰.و البتّه مىدانیم که آنها مىگویند: جز این نیست که این [قرآن] را بشرى به او (محمّد صلی الله علیه و اله) مىآموزد).
قرآن کریم، در پاسخ این اتّهام، ساحت پیامبر خدا صلی الله علیه و اله را از دروغ‌زنی مبرّا دانسته، کافران و منکران آیات الهی را دروغگو توصیف می‌کند. از نگاه قرآن، دروغگوی حقیقی، مخالفان پیامبر صلی الله علیه و اله هستند؛ چرا که در اثر دروغگویی، آیات الهی را انکار می‌کنند و ایمان نمی‌آورند:
(إنَّما یَفتَرِی الکَذِبَ الَّذینَ لا یُؤمِنُونَ بِآیاتِ اللّٰهِ وَ أُولئِکَ هُمُ الکاذِبُون.۲
