۰.اگر می‌خواهی که خداوند، تو را از بدیِ فرجام، در امان بدارد، بدان که هر کار خوبی که انجام می‌دهی، با لطف و توفیق الهی است و هر بدی‌ای که انجام می‌دهی، از آن روست که خداوند به تو مهلت و فرصت داده و به تو بردباری نشان داده است.
بنا بر این، انسان باید موفّقیت بر انجام نیکی‌ها و اعمال پسندیده را نتیجه توفیق و لطف خداوند بداند و برای خویش نقشی تصوّر نکند. از سویی، مهلتی را که پس از اعمال ناشایست به او داده می‌شود، به فرصت توبه تبدیل کند و آن را زمینه پافشاری بر نافرمانی خداوند قرار ندهد.
۷. بزرگداشت دوستان اهل بیت علیهم السلام
بر اساس احادیث، احترام به دوستان و علاقه‌مندان اهل بیت علیهم السلام زمینه پایداری در ایمان را فراهم می‌کند و به عنوان عامل نیک‌فرجامی شناخته می‌شود. امام صادق علیه السلام در این باره می‌فرماید:
۰.إن أرَدتَ أن یُختَمَ بِخَیرٍ عَمَلُکَ... أکرِم کُلَّ مَن وَجَدتَهُ یَذکُرُنَا أو یَنتَحِلُ مَوَدَّتَنا.۱
۰.اگر می‌خواهی کردارت به نیکی پایان پذیرد... هر کس را دیدی که گفته می‌شود از ماست یا دم از دوستیِ ما می‌زند، گرامی بدار.
کسی که به اهل بیت علیهم السلام ابراز محبّت و دوستی می‌کند، شایسته تکریم و بزرگداشت است و بی‌احترامی به او، موجب تباهی فرجام انسان می‌شود.
دیدگاه متکلّمان در باره امکان ناپایداری در ایمان
ایمان بر دو گونه پایدار و ناپایدار است. ایمانی که تا هنگام مرگ، مؤمن را همراهی کند و در قبر و قیامت از او جدا نشود، ایمان پایدار است و ایمانی که در اثر ابتلا به آفت‌های ایمان، تنها مدّت محدودی با انسان بماند و از او جدا شود، ایمان ناپایدار نامیده می‌شود.
از دیرباز در میان متکلّمان در باره ایمان ناپایدار، نزاعی وجود داشته است. به باور گروهی از آنان، ایمان ناپایدار، ایمان حقیقی است و می‌توان آن را گونه‌ای از ایمان برشمرد که قابل زوال است. در مقابل، گروهی دیگر، تقسیم ایمان به دو گونه پایدار و ناپایدار را
