مقام ایمان پایدار می‌رساند. امیر مؤمنان علیه السلام در بیانی پندآموز، به کمیل بن زیاد می‌فرماید:
۰.یا کُمَیلُ إنَّهُ مُستَقَرٌّ وَ مُستَودَعٌ فَاحذَر أن تَکُونَ مِنَ المُستَودَعِینَ وَ إِنَّمَا یَستَحِقُّ أن یَکُونَ مُستَقَرّاً إذا لَزِمتَ الجادَّةَ الواضِحَةَ الَّتی لا تُخرِجُکَ إلى عِوَجٍ وَ لا تُزِیلُکَ عَن مَنهَجٍ.۱
۰.ای کمیل! [ایمان،] استوار و عاریتی دارد. پس هشدار که از عاریت‌داران نباشی. ایمان، آن گاه استوار می‌شود که پیوسته راه روشن را بپویی؛ راهی که تو را به کژی نکشاند و از راهت به در نبرد.
از نگاه امیر مؤمنان علیه السلام، انسان با حرکت در راه روشنی که عقل و شرع به او نشان می‌دهند، شایسته ایمان پایدار می‌گردد. راه روشنِ عقل و شرع، عمل به آموزه‌های روشن دین است که انسان را در صراط مستقیم الهی قرار می‌دهد؛ راهی که هرگز گم‌راه کننده نیست و حرکت در آن موجب استواری ایمان می‌گردد.
به پندار برخی، سیر و سلوک الهی و رسیدن به کمالات معنوی، تنها با هدایت مرشدی که به اذکار و اوراد آگاهی دارد، میسّر می‌گردد و کسی بدون دستور العمل و چلّه‌نشینی، راه به جایی نمی‌برد. از همین رو برای دستیابی به کمالات معنوی، راه‌های پُرخطر و نامطمئن در پی می‌گیرند، در حالی که به توصیه امیر مؤمنان علیه السلام، کسی که به دستورهای روشن دین عمل کند، به تمام مقامات و کمالات معنوی خواهد رسید.
راه دستیابی به ایمان پایدار، جدا نشدن از راه روشن دین است و نیازی به چلّه‌نشینی و مرشد نیست. البتّه نقش معلّم و استاد کامل، در ترقّی و تکامل بر کسی پوشیده نیست و بدون تردید، استاد و مربّی می‌تواند برای پویندگان راه ایمان، روشنگر باشد. در عین حال نباید رسیدن به کمالات را مشروط به هدایت استادی دانست که خود به نقطه کمال رسیده است. قرآن، راه کمال را به همگان نشان داده است و هر فردی می‌تواند با مراجعه به قرآن، راه رسیدن به کمالات را بشناسد.
برای قرار گرفتن در راه روشن دین، توجّه به چند نکته لازم است:
