او نرسد».۱ امام باقرعلیه السلام نیز از بُعد دیگری به این مسئله مینگرد و میفرماید:
۰.إِنَّ اللّهَ عزّ و جلّ لَیتَعَاهَدُ الْمُؤْمِنَ بِالْبَلَاءِ کمَا یتَعَاهَدُ الرَّجُلُ أَهْلَهُ بِالْهَدِیةِ مِنَ الْغَیبَةِ وَ یحْمِیهِ الدُّنْیا کمَا یحْمِی الطَّبِیبُ الْمَرِیض.۲
۰.همانا خدای عزّ و جلّ مؤمن را با بلا دلجویی میکند، چنان که مرد با هدیهای که از سفر برای خانوادهاش میبرد، از آنها دلجویی میکند، و خدا مؤمن را از دنیا پرهیز میدهد چنان که پزشک، بیمار را پرهیز میدهد.
پیامبر خداصلی الله علیه و آله حکایت مؤمن را حکایت ساقه گیاهی میداند که همان گونه که باد، گیاه را به این سو و آن سو کج میکند، مؤمن را هم دردها و بیماریها کج میکند و حکایت منافق را حکایت عصای آهنینِ راستی میداند که آسیبی به آن نمیرسد تا مرگش فرا رسد و او را بشکند.۳ امام صادقعلیه السلام نقل میکند که روزی پیغمبرصلی الله علیه و آله را برای خوردن غذا دعوت کردند. چون به منزل مرد میزبان در آمد، مرغی را دید که روی دیوار، تخم میگذاشت. سپس تخممرغ افتاد و روی میخی قرار گرفت، نه به زمین افتاد و نه شکست. پیغمبرصلی الله علیه و آله از آن منظره در شگفت شد. مرد گفت: از این تخم مرغ تعجّب میکنی؟ سوگند به آن که تو را به حق مبعوث ساخته که من هرگز بلایی ندیدهام. پیامبر خداصلی الله علیه و آله برخاست و غذای او را نخورد و فرمود: «کسی که بلایی نبیند، خدا به او نیازی ندارد».۴
همچنین در حکایت دیگری آمده که پیامبر خداصلی الله علیه و آله کسی را که بیماری ندیده بود، اهل
1.. امام صادق علیه السلام: قَالَ کانَ عَلِی بْنُ الْحُسَینِ علیه السلام یقُولُ إِنِّی لَأَکرَهُ لِلرَّجُلِ أَنْ یعَافَى فِی الدُّنْیا فَلَا یصِیبَهُ شَیءٌ مِنَ الْمَصَائِبِ (همان، ح۱۹).
2.. همان، ح۱۷.
3.. امام صادق علیه السلام: قَالَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله مَثَلُ الْمُؤْمِنِ کمَثَلِ خَامَة الزَّرْعِ تُکفِئُهَا الرِّیاحُ کذَا وَ کذَا وَ کذَلِک الْمُؤْمِنُ تُکفِئُهُ الْأَوْجَاعُ وَ الْأَمْرَاضُ وَ مَثَلُ الْمُنَافِقِ کمَثَلِ الْإِرْزَبَّة الْمُسْتَقِیمَة الَّتِی لَا یصِیبُهَا شَیءٌ حَتَّى یأْتِیهُ الْمَوْتُ فَیقْصِفَهُ قَصْفا (همان، ح۲۵).
4.. امام صادق علیه السلام: دُعِی النَّبِی صلی الله علیه و آله إِلَى طَعَامٍ فَلَمَّا دَخَلَ مَنْزِلَ الرَّجُلِ نَظَرَ إِلَى دَجَاجَة فَوْقَ حَائِطٍ قَدْ بَاضَتْ فَتَقَعُ الْبَیضَة عَلَى وَتِدٍ فِی حَائِطٍ فَثَبَتَتْ عَلَیهِ وَ لَمْ تَسْقُطْ وَ لَمْ تَنْکسِرْ فَتَعَجَّبَ النَّبِی صمِنْهَا فَقَالَ لَهُ الرَّجُلُ أَ عَجِبْتَ مِنْ هَذِهِ الْبَیضَة فَوَ الَّذِی بَعَثَک بِالْحَقِّ مَا رُزِئْتُ شَیئاً قَطُّ قَالَ: فَنَهَضَ رَسُولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله وَ لَمْ یأْکلْ مِنْ طَعَامِهِ شَیئاً وَ قَالَ مَنْ لَمْ یرْزَأْ فَمَا للهِ فِیهِ مِنْ حَاجَة (الکافی، ج۲، ص۲۵۶، ح۲۰).
