آن است، یا روش دینداریِ مردم است و یا شیوه ابلاغ و معرّفی دین. شیوه ابلاغ را در آینده بحث خواهیم کرد. آنچه در این جا باید بدان پرداخت، شناخت دین و شیوه صحیح دینداری است. شناخت ما از دین باید مطابق با حقیقت آن باشد که بخش مهم آن به شیوه ابلاغ نیز برمیگردد. از این رو، هم خود فرد باید نسبت به شناخت واقعیت دین تلاش کند و هم کسانی که رسالت ابلاغ دین را به عهده دارند، باید در ارائه چهره واقعی دین، درست عمل کنند.
جالب این که این مسئله، با اصل عدالت خداوند ـ که پیشتر گذشت ـ نیز ارتباط تنگاتنگ دارد. کسی که خداوند را عادل بداند، تکالیف او را بیشتر از طاقت انسان نمیداند. در روایات تصریح شده که خداوند متعال، عادلتر از آن است که کسی را به بیشتر از توانش مکلّف کند.۱
ج ـ اصلاح شیوه دینداری
دین، مجموعهای مشخّص و غیر قابل تغییر است؛ امّا نوع تعامل افراد با دین، متفاوت است. از این رو، شیوه دینداری از دیگر عوامل مؤثّر در رضامندی یا نارضایتی است که در ادامه به آن میپردازیم.
شیوه غلط: دینداریِ سخت
گاه دینداران به گونهای عمل میکنند که بر آنان سخت میآید. عمل دینیِ سختگیرانه و طاقتفرسا، هم فرد را خسته و فرسوده میکند و هم دیگران را از دین، گریزان میسازد.
شیوه درست: دینداریِ نرم
یکی از مسائلی که در روایات، مورد توجّه قرار گرفته، آسان گرفتن دین و پرهیز از