آن جدیدند: دوستان صالح و کار در وطن. برای همسر نیز ویژگی سازگاری را بیان نموده است.۱ در روایت دیگری، دوستی آل محمّدصلی الله علیه و آله را نیز به این چهار مورد اضافه نموده است.۲ همچنین ایشان از خوشاخلاقی به عنوان عامل سعادت نام برده است.۳
امام علیعلیه السلام از زیبایی۴ و ایمنی از زبان مردم،۵ خوشنامی میان مردم،۶ دانش(که موجب ارزشمندی در دنیا و آخرت است)، تقوا (که موجب بزرگواری است)، قناعت (که موجب بینیازی است)، دوری از مردم (که موجب آسایش دو گیتی است)، فرمانبرداری از خدا (که موجب سلامتی است)، حقپذیری (که موجب خضوع و تواضع است)، ترک هوس (که موجب عیش مثبت است) و سخاوت (که موجب ستودگی میان مردم است)، به عنوان نعمتْ یاد کرده است.۷
1.. أربَعَة مِن سَعادَة المَرءِ: الخُلَطاءُ الصّالِحونَ، وَالوَلَدُ البارُّ، وَالمَرأَة المُؤاتِیة، وأن تَکونَ مَعیشَتُهُ فی بَلَدِهِ (النوادر، راوندی، ص۱۱۰، ح۹۳؛ الجعفریات، ص۱۹۴).
اربع من سعادة المرء: زوجة صالحة، وولد ابرار، وخلطاء صالحون، ومعیشة فی بلاده (جامع الأخبار، ص۱۰۲). نیز، ر.ک: المحاسن، ص۶۲۵، ح۸۷ و ۸۸.
از امام صادق علیه السلام نیز چنین نقل شده است: ثَلاثَة مِنَ السَّعادَة: الزَّوجَة المُؤاتِیة، وَالأَولادُ البارّونَ، وَالرَّجُلُ یرزَقُ مَعیشَتَهُ بِبَلَدِهِ یغدو إلى أهلِهِ ویروحُ (الکافی، ج۵، ص۲۵۸، ح۲؛ تهذیب الأحکام، ج۷، ص۲۳۶، ح۱۰۳۲).
2.. امام صادق علیه السلام: خَمسَة مِنَ السَّعادَة: الزَّوجَة الصّالِحَة، وَالبَنونَ الأَبرارُ، وَالخُلَطاءُ الصّالِحونَ، ورِزقُ المَرءِ فی بَلَدِهِ، وَالحُبُّ لِالِ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله (دعائم الإسلام، ج۲، ص۱۹۵، ح۷۰۶).
3.. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله: مِن سَعادَة المَرءِ حُسنُ الخُلُقِ(مسند الشهاب، ج۱، ص۱۹۹، ح۳۰۰؛ مشکاة الأنوار، ص۳۹۳، ح۱۲۹۳).
4.. حُسنُ الصّورَة أوَّلُ السَّعادَة (غرر الحکم، ح۴۸۰۳؛ عیون الحکم و المواعظ، ص۲۲۸، ح۴۳۸۷).
الصّورَة الجَمیلَة أقَلُّ السَّعادَتَینِ (غرر الحکم، ح۱۶۵۹).
5.. امام علی علیه السلام: مَن سَلِمَ مِن ألسِنَة النّاسِ کانَ سَعیداً (مطالب السؤول، ص۵۶؛ بحار الأنوار، ج۷۸، ص۱۲، ح۷۰).
6.. امام علی علیه السلام: عُنوانُ صَحیفَة السَّعیدِ حُسنُ الثَّناءِ عَلَیهِ(کشف الغمّة، ج۳، ص۱۳۷؛ بحار الأنوار، ج۷۸، ص۷۹، ح۶۱).
7.. امام علی علیه السلام: طَلَبتُ القَدرَ وَالمَنزِلَة فَما وَجَدتُ إلّا بِالعِلمِ؛ تَعَلَّموا یعظُم قَدرُکم فِی الدّارَینِ. وطَلَبتُ الکرامَة فَما وَجَدتُ إلّا بِالتَّقوى؛ اِتَّقوا لِتُکرَموا. وطَلَبتُ الغِنى فَما وَجَدتُ إلّا بِالقَناعَة؛ عَلَیکم بِالقَناعَة تَستَغنوا. وطَلَبتُ الرّاحَة فَما وَجَدتُ إلّا بِتَرک مُخالَطَة النّاسِ إلّا لِقِوامِ عَیشِ الدُّنیا؛ اُترُکوا الدُّنیا ومُخالَطَة النّاسِ تَستَریحوا فِی الدّارَینِ، وتَأمَنوا مِنَ العَذابِ. وطَلَبتُ السَّلامَة فَما وَجَدتُ إلّا بِطاعَة اللّه ِ؛ أطیعُوا اللّهَ تَسلَموا. وطَلَبتُ الخُضوعَ فَما وَجَدتُ إلّا بِقَبولِ الحَقِّ؛ اِقبَلُوا الحَقَّ فَإِنَّ قَبولَ الحَقِّ یبعِدُ مِنَ الکبرِ. وطَلَبتُ العَیشَ فَما وَجَدتُ إلّا بِتَرک الهَوى؛ فَاترُک الهَوى لِیطیبَ عَیشُکم. وطَلَبتُ المَدحَ فَما وَجَدتُ إلّا بِالسَّخاوَة؛ کونوا أسخِیاءَ تُمدَحوا. وطَلَبتُ نَعیمَ الدُّنیا وَالآخِرَة فَما وَجَدتُ إلّا بِهذِهِ الخصال الَّتی ذَکرتُها (جامع الأخبار، ص۳۴۱، ح۹۵۰؛ بحار الأنوار،ج ۶۹، ص۳۹۹، ح۹۱).