شما را خوش میآید، چه فراوان دارد و آنچه شما را سودمند میافتد، چه اندک دارد.۱
امام صادق علیه السلام نیز در وصف این دنیا میفرماید: این دنیا، اگرچه با خرّمیهایش لذّت میبخشد و با زرق و برقش میفریبد، امّا فرجامی جز فرجام بهار ندارد که سرسبزی آن، دلنشین است؛ لیکن در پایان عمر بهار، آن همه خرّمی میخشکد. آن که دلسوز خویش است و وظایف و حقوق خویشتن را میشناسد، باید به دنیا چونان کسی بنگرد که خداپسندانه میاندیشد و از بدفرجامیخویش بترسد؛ زیرا این دنیا، مردمانی را فریفت و در حالی از دنیا جدا شدند که در اوج سرخوشی از دنیا و شادمانی نسبت به آن بودند، شبهنگام که خفته بودند یا روزهنگام که سرگرم بازی [و تفریح] بودند، اجلهایشان، ناگاه به سراغشان آمد....۲
در ادبیات دین از این گونه مطالب، فراوان است. اینها حقایق دنیاست. بخشی از متون دینی، بیانگر ماهیت ناپایدار دنیاست. اگر دنیا ناپایدار است، شایسته نیست که انسان به آن دل ببندد.
ط ـ تنظیم الگوی روزی
تأمین نیاز، از عوامل مهم رضامندی در خوشایند است. بخشی از داشتههای مادی ـ که
1.. امام علی علیه السلام ـ فی وَصفِ الدُّنیا ـ : فَهِی کرَوضَة اِعتَمَّ مَرعاها، وأعجَبَت مَن یراها، عَذبٌ شِربُها، طَیبٌ تُربُها، تَمُجُّ عُروقُها الثَّرى، وتَنطُفُ فُروعُهَا النَّدى، حَتّى إذا بَلَغَ العُشبُ إبّانَهُ، وَاستَوى بَنانُهُ، هاجَت ریحٌ تَحُتُّ الوَرَقَ، وتُفَرِّقُ مَا اتَّسَقَ، فَأَصبَحَت کما قالَ اللّهُ: (هَشِیمًا تَذْرُوهُ الرِّیح وَ کانَ اللّه عَلَى کلِّ شَىْ ءٍ مُّقْتَدِرًا)، اُنظُروا فِی الدُّنیا فی کثرَة ما یعجِبُکم، وقِلَّة ما ینفَعُکم (الکافی، ج۸، ص۱۷، ح۳).
امیر مؤمنان علی علیه السلام در توصیف ناپایداری دنیا میفرماید: دارٌ بِالبَلاءِ مَحفوفَةٌ وبِالغَدرِ مَعروفَةٌ، لا تَدومُ أحوالُها ولا یسلَمُ نُزّالُها. أحوالٌ مُختَلِفَةٌ وتاراتٌ مُتَصَرِّفَة... (نهج البلاغة، خطبۀ ۲۲۶). نیز، ر.ک: عیون الحکم و المواعظ، ص۹۱.
ایشان در کلام دیگری میفرماید: إنَّ الدُّنیا سَریعَةُ التَّحَوُّلِ، کثیرَةُ التَّنَقُّلِ... فَأَحوالُها تَتَنَزَّلُ ونَعیمُها یتَبَدَّلُ ورَخاؤُها یتَنَقَّصُ ولَذّاتُها تَتَنَغَّصُ (غرر الحکم، ح۲۳۲۵؛ عیون الحکم و المواعظ، ص۱۴۷).
2.. امام صادق علیه السلام: إنَّ هذِهِ الدُّنیا وإن أمتَعَت بِبَهجَتِها وغَرَّت بِزِبرِجِها، فَإِنَّ آخِرَها لا یعدو أن یکونَ کآخِرِ الرَّبیعِ الَّذی یروقُ بِخُضرَتِهِ ثُمَّ یهیجُ عِندَ انتِهاءِ مُدَّتِهِ. وعَلى مَن نَصَحَ لِنَفسِهِ وعَرَفَ حَقَّ ما عَلَیهِ ولَهُ، أن ینظُرَ إلَیها نَظَرَ مَن عَقَلَ عَن رَبِّهِ جَلَّ وعَلا، وحَذَرَ سوءَ مُنقَلَبِهِ؛ فَإِنَّ هذِهِ الدُّنیا قَد خَدَعَت قَوما فارَقوها أسَرَّ ما کانوا إلَیها، وأکثَرَ ما کانُوا اغتِباطا بِها، طَرَقَتهُم آجالُهُم بَیاتا وهُم نائِمونَ، أو ضُحىً وهُم یلعَبونَ... (بحار الأنوار، ج۹۴، ص۲۷۲، ح۱، به نقل از: مهج الدعوات، ص۲۲۲).