بدانیم و یکی از راههای آن، دل نبستن به دنیاست. در ادبیات دین برای دلبسته نبودن به دنیا از واژه «زهد» استفاده میشود. هرجا سخن از زهد است، به معنای دلبسته نبودن به دنیاست. دلبسته نبودن، یکی از کلیدهای رضایت از زندگی است. امام علی علیه السلام در جملاتی پُرمعنا، میوه زهد را آسایش زندگی میداند.۱ زهد، مایه آسایش تن و روان انسان است.۲ بنا بر این، کسی که میخواهد راحت زندگی کند، باید دل از دنیا برکند.۳ از این گذشته، چشیدن شیرینی ایمان نیز متوقّف بر دلبسته نبودن به دنیاست. یکی از لذّتهای زندگی، چشیدن شیرینی ایمان است. کسانی که از این نعمت محروم اند، لذّت کاملی از زندگی نمیبرند. راه چشیدن شیرینی ایمان و لذّت بردن از آن، دلبسته نبودن به دنیاست. امام صادق علیه السلام در این باره میفرماید:
۰.حَرامٌ عَلی قُلوبِکم أن تَعرِفَ حَلاوَةَ الإِیمانِ حَتّی تَزهَدَ فِی الدُّنیا.۴
۰.بر قلبهای شما حرام است که شیرینی ایمان را درک کند، تا این که از دنیا دل برکند.
و ـ اصلاح منبع یاری
زندگی، نیازمند امکاناتی است که باید تأمین شوند و همراه با مشکلاتی است که باید تحمّل گردند و چارهای برای آنها در نظر گرفته شود. این در حالی است که انسان، توان لازم برای چنین حجمی از مسائل را ندارد. از این رو، نیازمند یاری است و به همین جهت، کسب یاری، نقش مهمّی در رضامندی خواهد داشت. مسئله مهم این است که از چه منبعی باید کمک طلبید و اساساً آیا یاوری وجود دارد یا نه؟ در ادامه،
1.. ثَمَرَة الزُّهدِ الرّاحَة؛ میوۀ زهد، آسودگی است (غرر الحکم، ح۶۰۷۹؛ عیون الحکم و المواعظ، ص۲۰۷).
الرّاحَة فِی الزُّهدِ؛ آسودگی در زهد است (غرر الحکم، ح۶۰۷۶).
الزُّهدُ فِی الدُّنیا الرّاحَة العُظمی؛ دلبسته نبودن به دنیا، آسایش بزرگ است (همان، ح۶۰۷۷).
الزُّهدُ أفضَلُ الرّاحَتَینِ؛ زهد، برترینِ دو راحتی است (همان، ح۶۰۷۸).
2.. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله: الزُّهدُ فِی الدُّنیا یریحُ القَلبَ وَالبَدَنَ؛ دلبسته نبودن به دنیا، جان و بدن را آسوده میکند (الخصال، ج۱، ص۷۳؛ نثر الدرّ، ج۱، ص۱۷۰؛ روضة الواعظین، ج۲، ص۴۴۱؛ تحف العقول، ص۳۵۸).
3.. مَن أحَبَّ الرّاحَة فَلیؤثِرِ الزُّهدَ فِی الدُّنیا؛ کسی که راحتی را دوست دارد، باید دلبسته نبودن به دنیا را برگزیند (غرر الحکم، ح۶۰۸۰؛ عیون الحکم و المواعظ، ص۴۳۴).
4.. الکافی، ج۲، ص۱۲۸ و ۱۳۰؛ تنبیه الخواطر، ج۲، ص۱۹۱.