باور و انتخاب صحیح: «خداتکیهگاهی»
با توجّه به آنچه پیشتر در باره انتخاب تکیهگاه گذشت، در گام نخست باید معیارهای تکیهگاه مطمئن را شناخت تا در انتخاب، اشتباهی صورت نگیرد. از ویژگیهای تکیهگاه مطمئن، «توانایی» است. نقطهای که انسان میخواهد به آن اتّکا کند باید توانا باشد و قدرت کافی داشته باشد تا بتواند از فرد حمایت کند و نیازهای وی را برآورد. ویژگی دیگر، «دارایی» است. اگر نقطه اتّکا از ذخایری غنی برای تأمین نیاز برخوردار نباشد، حتّی با وجود توانایی، صلاحیت تکیه کردن را ندارد. بنا بر این، تکیهگاه باید دارا و برخوردار باشد.
ویژگیِ سوم، «دانایی» است. نقطه اتّکا باید آگاه باشد تا در مقام تشخیص و عمل، خردمندانه رفتار کند. اگر توانایی و دارایی وجود داشته باشد، امّا دانایی نباشد، چه بسا دارایی و توانایی به گونهای اعمال شود که نتیجهای جز زیان نداشته باشد. ویژگی چهارم، «پایایی» است. نقطه اتّکا باید به لحاظ زمانی، پایدار و همیشگی باشد. منبع ناپایدار به جهت احتمال فقدان، در همه زمانها نمیتواند پاسخگو باشد. خلاصه این که برای تکیهگاه، دست کم، چهار ویژگی باید وجود داشته باشد تا بتوان به آن اطمینان نمود و هر چه این ویژگیها بیشتر وجود داشته باشد، اطمینان بیشتری به وجود میآورد. نقطه ناتوان، ندار، نادان و ناپایدار، اطمینانبخش نخواهد بود.
پس از معیارها، نوبت به تشخیص مصداق میرسد. تنها مصداقی که معیارهای یادشده را در خود دارد، خداوند متعال است. در آفرینش قدرت، دانایی، دارایی و پایداری مطلق از آن خداوند متعال است. از این رو، روشن میگردد که تنها نقطه قابل اطمینان برای اتّکا، خداوند متعال است. به همین دلیل، یکی دیگر از صفات خداوند متعال، «وکیل» است. پیامبر خداصلی الله علیه و آله میفرماید:
۰.لِکُلِّ قَضاءٍ وقَدَرٍ تَوَکَّلتُ عَلَی اللّهِ.۱
۰.در هر قضا و قدری به خدا توکّل میکنم.
این بدان جهت است که بر اساس مبانی توحیدی، خداوند، بر همه امور وکیل است. لذا