روزی و بخششی عطا فرمود.۱
بنا بر این، هر کس به غیر خدا توکّل کند، بیتردید ناامید خواهد شد و همین ناکامی در تحقّق خواستهها موجب نارضایتی خواهد شد. در مناجات خدا با موسیعلیه السلام چنین آمده است:
۰.لا تَرجُ غَیرِی، اتَّخِذنِی جُنَّةً فِی الشَّدائِدِ وحِصناً لِمُلِمّاتِ الاُمورِ.۲
۰.به کسی غیر از من امید نداشته باش. مرا در شرایط سخت، سپر و در بلاها دژ خود قرار ده.
البته مراد از تکیه نکردن بر غیر خدا، استفاده نکردن از علل و اسباب مادی نیست؛ مراد، اعتماد نکردن به آنها و اثر را از آنها نخواستن است. روشن است که بین استفاده و اعتماد، تفاوت وجود دارد.
باور غلط: تصوّر «بیپشتوانگی»
از عواملی که موجب نارضایتی در زندگی میشود، تصوّر بیپشتوانگی یا احساس بیپشتوانگی است. کسی که پشتوانهای مطمئن نداشته باشد و یا تصوّر کند که ندارد، دچار احساس ضعف و ناتوانی خواهد شد و با ناکامی و شکست، رو به رو خواهد گشت. دلیل آن نیز روشن است؛ از یک سو زندگی، پُر از مسائل پیچیدهای است که گذر سالم و موفّقیتآمیز از آن ـ در خوشایند و ناخوشایند ـ نیازمند قدرت و توان بالاست و از سوی دیگر، انسان، موجودی ضعیف و ناتوان است!۳ از این رو به تنهایی از عهده پیچ و خم زندگی بر نمیآید و به نقطهای نیاز دارد تا به آن اتّکا کند. لذا هیچ انسانی نیست که به تکیهگاه نیاز نداشته باشد. اگر انسان احساس کند که در زندگی، هیچ پشتوانه و تکیهگاهی ندارد، دچار احساس ناامیدی، ناکامی و نارضایتی خواهد شد. باید دید آیا واقعاً هیچ تکیهگاهی وجود ندارد؟ یا ما بر تکیهگاه مطمئنِ موجود تکیه نمیدهیم؟
در ادامه، به بررسی انتخاب درست و باور صحیح در تکیهگاه زندگی میپردازیم.