تو نسبت به آنچه من خواستم، تسلیم شدی، آنچه را هم تو میخواهی، به تو میبخشم، و اگر نسبت به آنچه من خواستم، تسلیم نشدی، تو را در آنچه میخواهی، به رنج میاندازم و سرانجام، باز آنچه من میخواهم میشود.
این نشان میدهد که مخالفت و ستیز با تقدیر، بیفایده است و نتیجهای جز ناکامی ندارد. طبیعی است در چنین فضایی نمیتوان انتظار رضامندی داشت.
مواجهه درست: تقدیرپذیری (تسلیم)
اگر روشن شد که همه امور، به دست اوست و بدون خواست و اراده او هیچ اتّفاقی در دنیا نمیافتد، و اگر روشن شد که خداوند متعال، به مصلحت بشر عمل میکند و هر چه از او بخواهد یا انجام دهد، به خیر اوست، پس برای رسیدن به شادکامی اصیل باید خواستِ او و همه تقدیرهای تکوینی و تشریعیاش را پذیرفت. در حقیقت، پذیرش خواست خداوند متعال و عمل بر اساس آن، تضمین کننده سعادت و شادکامیِ انسان است. این همان چیزی است که در ادبیات دین، از آن به عنوان «تسلیم در برابر امر خدا (التسلیم لأمر اللّه)» یاد میشود. کسی که تسلیمِ امرِ (فرمانِ) خداست، همه اوامر تکوینی و تشریعی وی را میپذیرد و در برابر آن، مقاومت نمیکند. مقاومت و نپذیرفتن امر خداوند متعال، یعنی مخالفت با سنن و قوانین تغییرناپذیر خداوند و حرکت در خلاف جهت جریان هستی. و این، نتیجهای جز افزایش درد و رنج، و زیاد شدن مشکلات و گرفتاریها ندارد و از طرفی، موجب ناکامی و شکست در زندگی میشود. ناکامی و افزایش فشار روانی نیز پیامدی جز نارضایتی و ناشادکامی نخواهد داشت.
از این رو، یکی از اموری که در معارف دین، مورد توجّه و سفارش قرار گرفته، «تسلیم» در همه امور است. امام صادقعلیه السلام آیه شریف (وَیُسلِّمُواْ تَسْلِیماً)۱ را به معنای تسلیم بودن در همه اوامر خداوند متعال دانسته است.۲
