به دست آوردن رفاه نیست؛ ناکامی در صمیمیت و فقدان دوستان صمیمی، از عوامل مهم در نارضایتی و ناخرسندی است.
نیاز انسان به اُنس و صمیمیت، با هیچ عامل دیگری تأمین نمیشود. هر نیازی تأمین کننده خاص خود را دارد. نیاز به اُنس و صمیمیت، چیزی غیر از نیاز به مال و رفاه است. لذا این بخش از نیاز انسان حتّی با وجود امکانات فراوان نیز ارضا نمیشود.
ثروتمندان و مرفّهان تنها، از زندگی خود لذّت نمیبرند. یکی از لذّتهای زندگی، معاشرت با دوستان است. کسانی که با دوستان خود، ارتباط سالم و سازندهای دارند، رضامندی بیشتری از زندگی دارند. البته اصل مهم در روابط با دیگران، «همسانی» افراد است. لذّت دوستی هنگامی به وجود میآید که انسان بتواند همانند خود را بیابد و با او رابطه برقرار کند. در غیر این صورت، رابطه با هر کسی نمیتواند رضایتبخش باشد؛ ولی به هر حال، اُنس با دیگران، یکی از نیازهای انسان است. برای هر چیزی، چیزی از جنس خودش مایه آسایش او میشود و مؤمن، آسایش خود را در برادر مؤمن مییابد.۱ صِرف مجاورت و ارتباط بدون صمیمیت، مایه خرسندی و خشنودی انسان نمیگردد. آنچه به یک ارتباط، معنا میدهد و آن را لذّتبخش میکند، ارتباط روحها و جانهاست و این ارتباط، هنگامی به وجود میآید که روحها، همافق و همفکر باشند.
وقتی از امام کاظم علیه السلام در باره آنچه مایه برتری زندگی دنیاست پرسیدند، ایشان در پاسخ فرمود: «وسیع بودن خانه و فراوان بودن دوستان».۲ آنچه معاشرت با دوستان را لذّتبخش میسازد، همدم بودن است. اُنس، نیاز اساسی انسان است و این، چیزی است که میتواند در ارتباط دوستی، تجلّی پیدا کند.
امام صادق علیه السلام از پنج چیز به عنوان عوامل آسایش روانی و لذّتبخش زندگی یاد میکند که چهارمین آن «مونس موافق» است. از ایشان پرسیدند: مونس موافق چیست؟ امام علیه السلام در