بود. پس قدری غلّه به یک دینار به وی داد. به او گفتم: وای بر تو ای اسحاق! با کشتی برای تو هزاران درهم کالا میآید. گفت: می‌بینی که من چنین کردم؛ امّا [بدان این از آن روست که] من از امام صادقعلیه السلام شنیدم که فرمود: «هر که روزیِ اندک را کم بشمارد، از روزیِ بسیار محروم میشود. سپس روی به من کرد و فرمود: «ای اسحاق! روزیِ اندک را کم مشمار؛ که از بسیارِ آن، محروم خواهی شد».۱
خلاصه فصل
واکنش مثبت به موقعیت خوشایند، شُکر است. کسی که به مرحله شُکر برسد، اوّلاً بدین معناست که نکات مثبت زندگی را دریافته و صحنه زندگی را خالی نمیبیند؛ ثانیاً شُکر موجب تحقّق خیر نعمت در زندگی میگردد؛ ثالثاً موجب افزایش نعمت میگردد. این سه عنصر، مجموعاً به احساس رضایت، کمک میکنند.
این امر، متوقف بر چند چیز است:
اصلاح فهرست نعمتها. هر کس وضعیت خود را با فهرستی از نعمتهایی که باید یک انسان داشته باشد، مقایسه میکند. اگر این فهرست، غیر واقعی باشد، ممکن است برخی امور اساسی فراموش شود و در ارزیابی، مورد توجّه قرار نگیرد. داشتن فهرستی جامع و واقعی، به شناخت بهتر داشتهها کمک میکند.
شناخت داشتههای موجود. برای این منظور چند کار باید انجام شود: یکی به حساب آوردن داشتههای ناپیدا و معنوی؛ دیگری مقایسه نزولی.
تنظیم آرزوها. آرزوهای طولانی موجب ندیدن داشتههای موجود و افزایش احساس محرومیت میگردد.
بازنگری در اندازهگذاری برای داشتهها. با تغییر معیار سنجش از ماده به دهنده، میتوان ارزش واقعی آنچه را هست، بیشتر درک کرد و به افزایش احساس برخورداری کمک نمود.
