گفتم: از موقعی که مبتلا به سردرد شده‌ام، نمی‌توانم.
ایشان دست خود را روی گردنم گذاشت و حدود یک ساعت، دعا خواند. سپس از اشک‌های چشمش به گردنم مالید و گفت: شفای تو را گرفتم. دیگر تا آخر عمر سرت درد نخواهد گرفت! و همان شد.

۵ / ۱۵

کرامتی از علامه امینی رحمه الله

در تاریخ ۲۷/۱۱/۱۳۷۸ همراه با حجة الاسلام و المسلمین جناب آقای علی اکبر الهی خراسانی، مدیر عامل بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی، طبق قرار قبلی، به دیدار حجة الاسلام و المسلمین جناب آقای سید حسن دُرافشان رفتیم. وی در خانه‌ای بسیار قدیمی زندگی می‌کرد. دیوار اتاقی که ما با ایشان در آن دیدار کردیم، مانند دیوارهای حیاط، آجری بود. ایشان چهره‌ای نورانی و حاکی از باطنی باصفا و معنوی داشت.
پس از احوال‌پرسی، از وی تقاضا کردم شماری از خاطرات آموزنده خود را برای ما تعریف کند. داستان‌های جالب و بسیار آموزنده‌ای را تعریف کرد.^۱
یکی از آن داستان‌ها، خاطره‌ای بود از علامه عبد الحسین امینی، مؤلف کتاب الغدیر.
ایشان فرمود: در سفر به نجف، به دیدار علامه امینی رفتم. وی به من گفت: چرا خواندن کتاب الغدیر^۲ را برای مردم، ترک کردی؟