۴ / ۳۱

نعمتِ غیرمترقبه در مِنا

جناب حجّة الاسلام و المسلمین محسن قرائتی نقل کرد:
زمانی که در مِنا و عرفات لوله‌کشی نشده بود و آب را در بشکه‌ها می‌ریختند و داغ می‌کردند، سالی به سفر حج مشرّف شدم. در مِنا خیمه‌هایمان را گم کرده بودم. هوا بسیار گرم بود و من هم تشنه بودم. شخصی مرا دید و پس از احوال‌پرسی گفت: دنبال چه می‌گردی؟ چه می‌خواهی؟
گفتم: گم شده‌ام، هر چه جستجو می‌کنم محل اسکان را نمی‌یابم.
دوباره پرسید: خوب، چه می‌خواهی؟
به شوخی گفتم: دوش آب سرد و یک انار یزدی!
دستم را گرفت و به خیمه‌ای برد که بعد فهمیدم مربوط به آقای مهندس [سیّد محمّدعلی] شهرستانی^۱ است. به گوش آقای مهندس چیزی گفت. او هم تعارف کرد. او در خیمه‌اش دوشی درست کرده بود. با آن دوش، آب سردی روی تنم ریختم که جگرم حال آمد. وقتی خواستم خداحافظی کنم، یک انار در مقابلم گذاشت و قسم خورد که انار یزد است.
این خاطره برایم حادثه‌ای غیرمنتظره و بسیار شیرین بود.

گفتم: البته.
او پول ثبت نام مرا داد و در سال ۱۳۶۲ به عنوان زائر آمدم و در سال ۱۳۶۳ به عنوان مسئول تبلیغات گروه جانبازان از طریق بنیاد شهید مشرف شدم. در سال‌های ۱۳۶۵ و ۱۳۶۶ به عنوان معین و تا به حال (سال ۱۳۷۷) حدود ۱۰ مرتبه مشرّف شده‌ام و معتقدم که ان شاء الله خداوند سفرهای بعدی را هم (تا بیست سفر) قسمت خواهد کرد.
حال می‌ترسم که بعد از بیست سفر، دیگر موفق نشوم و لذا مرتّب التماس می‌کنم که خدایا! من گفتم حدّ اقل بیست مرتبه، اما حدّ اکثر آن به کرم و لطف شما بستگی دارد!