و علامت سوم، امروز در دعای ندبه رخ داد، با این‌که زبان ایشان را نمی‌فهمیدم، در حال دعا و مناجات با خدا می‌گریستم.
عمری است که دعا خوانده‌ام، اما اثر معنوی بر من نگذاشته است. اصلاً نمی‌دانستم که می‌توان دعا کرد و به خدا نزدیک شد و گریست و در نماز، چنین حالی داشت. آنچه تا حال انجام داده‌ام پوسته‌ای بی‌محتوا بوده است... .
گفتم: روح عبادت، ولایت اهل بیت علیهم السلام است که شما آن را یافته‌اید، گنجی باارزش که امام هادی علیه السلام به شما عنایت کردند و در غدیر خم محکم شد.^۱

برایش از توسّل بیشتر گفتم و نقش «وسیله بودن» اهل بیت علیهم السلام را بیشتر توضیح دادم و گفتم: شیعه اظهار ادب و ارادت می‌کند و خدمت امام سلام می‌کند... نسبت به امام حی و زنده نیز چنین است.
گفت: چگونه؟ باید چه گفت؟
گفتم: «السلام علیک یا صاحب الزمان یا بقیة الله...» یادداشت کرد و تکرار کرد، معنی‌اش را پرسید و نوشت.
روز جمعه^۱ پس از نماز صبح قرار داشتیم، به بعثه آمد. می‌گفت: سه روز است که از خواب که بلند می‌شوم اوّل می‌گویم: السلام علیک یا بقیة الله یا مهدی... .
در بعثه دعای ندبه برقرار بود. برایش از جمعه و انتظار و دعای ندبه و مفهوم ندبه گفتم. خیلی مشتاق به شرکت بود. او را بردم. مجلس بسیار معنوی‌ای بود، روز عید غدیر، جمعه و ندبه.
برایش از غدیر گفتم و از حدیث نبوی«مَن کُنتُ مَولاه فهذا علیٌ مولاه». صدای یا علی یا علیِ شیعیان منتظر، فضای مجلس را پر کرده بود. دعا را تا حدّی برایش ترجمه کردم و مضمون اشعاری را که مدّاح می‌خواند، برایش گفتم.
به پهنای صورتش اشک می‌ریخت و می‌گفت: زمانی که^۲ شهادت جدیدم را دادم (منظورش «اَشهد اَنّ علیاً ولیّ الله» بود)، از خداوند خواستم اگر راهم درست است خداوند به من علامت نشان دهد تا قلبم آرام گیرد، از آن روز تا کنون سه علامت خداوند به من داده است:
اوّلین علامت، شب اوّل اتفاق افتاد، با این‌که کم خوابیده بودم، انرژی کافی را برای تهجّد داشتم و هنگام اذان برای اوّلین بار در عمرم گریه کردم.
علامت بعد در نماز بعدی اتفاق افتاد که هنگام رکوع، از محبت خداوند در نماز گریستم. تاکنون چنین تجربه‌ای نداشتم.