۵ / ۱۱

پای او می‌دانست و سر من نمی‌دانست!

در این فصل نیز چند خاطره دیگر از جناب حجة الاسلام و المسلمین سیدعلی اکبر اجاق‌نژاد^۱ نقل می‌کنیم:
یکی از علمای بزرگ قفقاز به نام آیة الله میرزا ابوتراب آخوندزاده^۲ در دیداری که با حاج زین‌العابدین تقی اف^۳ یکی از ثروت‌مندان بزرگ جمهوری آذربایجان داشته، به وی می‌گوید: شما مرد محترم و نیکوکاری هستی و از آنچه خداوند به شما داده است

یازده. طی الأرض دادن دیگری

پدرم در تابستان‌ها معمولاً یکی دو ماه در لار (در اطراف تهران) تنهایی در چادر زندگی می‌کرد و به عبادت می‌پرداخت. شخصی به نام حاج حیدر علی فتاحی، که مردی متعبد بود، از یکی از اقوام خودشان، که پیرتر از او بود پس از مرگ وی نقل کرد که به او گفته:
سرّی دارم برای تو می‌گویم، ولی تا زنده‌ام برای کسی نقل نکن. در یکی از تابستان‌های گذشته (قبل از پنجاه سال پیش) مرحوم حاج میرزا عبدالعلی تهرانی بدون عائله رفته بود لار و در یک چادر نزدیک سایر دامداران برای مدتی موقت (یکی دو ماه) سکونت کرده بود. من به پیشنهاد حاج آقا چند شبی در چادر ایشان می‌خوابیدم. روزی به ایشان گفتم: من فردا دادگاه دارم و به همین جهت باید امروز بروم تهران.
ایشان فرمود: امشب نزد من بمان من فردا تو را می‌فرستم.
در آن زمان چهار پنج ساعت طول می‌کشید تا با وسایل آن موقع از لار تا میدان ارک و دادگستری بروم. فکر کردم ایشان بیخود نمی‌گوید و اطاعت کردم. روز بعد تقریباً یک ساعت قبل از موعدی که باید در دادگاه حاضر شوم، ایشان دست مرا گرفت و از چادرهایی که آنجا زده بودند گذشتیم تا رسیدم پشت تپه‌ای، فرمود: تا من صلوات می‌فرستم تو هم صلوات بفرست، هر وقت ساکت شدم تو هم ساکت شو.
من هم همین کار را کردم وقتی ساکت شدم و چشمم را باز کردم خود را در میدان ارک جلوی دادگستری دیدم!
ضمناً فرمود: تا زنده‌ام این ماجرا را برای کسی تعریف نکن.