۴ / ۲۱

اللّهم أرِنِی الطَّلعَةَ الرَّشیدة

دوست عزیزم حجة الاسلام و المسلمین حاج شیخ هادی مروی رحمه الله در مکه نقل کرد:
مرحوم آیة الله شیخ راضی نجفی تبریزی، ابوالزوجه شهید حاج شیخ عباس شیرازی،^۱ از شنیدن خبر شهادت ایشان، بسیار ناراحت شد و تا مدت‌ها گریه می‌کرد و می‌گفت: نمی‌توانم شهادت حاج شیخ عباس شیرازی را باور کنم.
زمینه‌ای فراهم شد که ایشان به حج مشرف شد. پس از بازگشت، داستانی را نقل کرد که در مجلس ترحیم وی نقل کردم. او گفت:
خداوند عنایت کرد و در کاروانی که نزدیک حرم مستقر بود، قرار گرفتم (چون پایش ناراحت بود و با عصا راه می‌رفت). بین ساعت نُه تا ده که وقت خلوتی است، به مسجدالحرام می‌رفتم.
روزهای هفتم و هشتم ذی‌حجّه بود و همه زائران به مکه آمده بودند و خیابان‌ها شلوغ بود. یک بار که به طرف حرم می‌رفتم، دیدم هیچ کس در خیابان نیست. ماشین

شخص هم غیرقابل توصیف بود. پس از زیارت خداحافظی کرد و رفت، هر قدر از من دور می‌شد، زیارت هم از خاطرم می‌رفت تا این‌که به کلی آن را فراموش کردم.
از مکه به کاظمین رفتم. کنار راه آهن ایستاده بودم، ناگاه همان شخص را دیدم. نزدیک آمد، سلام کرد و گفت: به تهران که رفتی، سلام مرا به آقا شیخ محمد حسن طالقانی برسان.^۱
وقتی به تهران آمدم، نزد آقا شیخ محمد حسن رفتم و قضیه را نقل کردم. ایشان بسیار گریست و مرا متوجه کرد که آن شخص امام عصرعجل الله تعالی فرجه بوده است. در حالی‌که من نه در عرفات و نه در کاظمین، آن بزرگوار را نشناخته بودم.