۴ / ۱
نخستین خاطره عبرت‌آموز در مسئولیت سرپرستی حجّاج
سه سال پس از حجّ خونین سال ۱۳۶۶ که در جریان برگزاری مراسم برائت از مشرکین در مکه، حدود چهارصد زائر ایرانی به خاک و خون کشیده شدند، مقام معظم رهبری حضرت آیة الله خامنه‌ای در تاریخ ۱۷/۱/۱۳۷۰ (۲۰ رمضان ۱۴۱۱) حجة الاسلام و المسلمین حاج سید احمد خمینی را به نمایندگی خود و سرپرستی حجاج منصوب فرمود. چند روز پس از این انتصاب، در تاریخ ۲۳/۱/۱۳۷۰ ایشان با اعتذار از عدم رضایت والده ماجده خود، از این مسئولیت استعفا داد، و یک روز پس از این ماجرا، این مسئولیت به این‌جانب پیشنهاد گردید.
این پیشنهاد غیرمنتظره، در شرایط سیاسی آن روز و مشکلاتی که برگزاری حجّی توأم با عزّت و اقتدار در پیش داشت، پرسش‌های مختلفی را در برابرم قرار می‌داد:
اوّلین سؤال این بود که چرا فرزند حضرت امام رحمه الله از این مسئولیت استعفا داد؟ آیا علت، فقط همان است که بدان اشاره شد یا دلایل دیگری هم در میان است که بازگو کردن آنها مصلحت نیست؟
آیا در شرایطی که ایشان استعفا داده، پذیرفتن من درست است؟
از این‌که بگذریم اصلی‌ترین دغدغه من این بود که آیا پس از حادثه خونین حجّ ۱۳۶۶ و توقف سه ساله اعزام زائران ایرانی، امکان برگزاری حجی آبرومند و با ویژگی‌هایی که امام و مقام معظم رهبری می‌خواهند امکان‌پذیر است؟
