فصل چهارم : نبوّت عامه
۴ / ۱
فلسفه نبوّت
۲۵۷. امام رضا عليه السلام - در باره علّت وجوب شناخت و تصديق پيامبران و اطاعت و پيروى از ايشان - : چون مردم، خود از چنان طبيعت و توانى برخوردار نيستند كه مصالحشان را كاملاً درك كنند و از طرفى، سازنده هستى نيز والاتر از آن است كه ديده شود، و ضعف و ناتوانىِ بندگان از ادراك او نيز كاملاً روشن است، پس ناچار بايد ميان خدا و مردم ، فرستادهاى معصوم باشد كه اوامر و نواهى و آموزشهاى او را به آنان برساند و به آنچه منافعشان را تأمين و زيانهايشان را دفع مىكند، آگاهشان سازد؛ چرا كه در وجودشان وسيلهاى نيست كه بتوانند با آن، آنچه را بدان نياز دارند و سود و زيانشان را بشناسند.
اگر شناخت پيامبر و اطاعت از او، بر مردم واجب نبود، آمدن پيامبر براى آنان ، حاصلى نداشت و مشكلى را حل نمىكرد و فرستادن او، كارى بيهوده و ناسودمند بود و اين كار، از موجود حكيمى كه همه چيز را با حساب و كتاب و متقن آفريده، به دور است.
