كه در حديثى از امام على عليه السلام آمده است :
إِنَّ أَهنأَ النَّاسِ عَيشاً ، مَن كان بِما قَسَمَ اللَّهُ لَهُ راضياً .^۱
كام‏رواترينِ مردم ، كسى است كه به قسمت خدا داده ، راضى باشد .
و در يك جمله ، خشنودى به قضا، مهم‏ترين عامل تكامل انسان و بالاترين مرتبه در كمالات انسانى و در واقع، همان مقام انسانِ كامل است .^۲

براى شناخت تفصيلى با مباحث قرآنى و روايى قضا و قدر ، ر . ك : دانش‏نامه عقايد اسلامى : ج ۸ و ۹ .

الدَّواءُ مِنَ القَدَرِ ، وَقَد يَنفَعُ بِإِذنِ اللَّه .^۱
درمان ، جزيى از قَدَر است و گاهى به اذن خداوند ، سودمند است .
بر اين اساس ، اگر احاديثى به ظاهر ، بر تنافى تدبير و تقدير ، دلالت داشته باشند ، قطعاً مقصود از آنها چيزى ديگر است .

هشت . آثار خشنودى به قضا و قدر

يكى از آموزه‏هاى مهمّ اسلامى، خشنودى به قضاى الهى است ، بدين معنا كه مسلمان بايد پس از تلاش براى رسيدن به زندگى مطلوب ، به آنچه پيش مى‏آيد و در اختيار او نيست ، خشنود باشد . احاديث فراوانى ، مسلمانان را به تحصيل اين خصلت تشويق كرده‏اند تا از طريق تقويت عوامل و برطرف كردن موانع آن، از آثار و بركات اين خصلت پُرفضيلت ، بهره‏مند شوند .
خشنودى به قضا و قدر الهى ، بركات فراوانى براى زندگى فردى، اجتماعى، دنيوى و اخروى انسان دارد .
خشنودى به قضا، انسان را از بيمارى آزمندى و حسدورزى ، رهايى مى‏بخشد و بى‏نيازى روحى را براى او به ارمغان مى‏آورد .
خشنودى به قضا، سبب مى‏شود كه انسان ، جز از خداوند متعال نترسد و مسئوليت‏هاى اجتماعى خود را با شجاعت و شهامت ، انجام دهد .
خشنودى به قضا، به انسان در برابر انواع بلاهاى دنيوى، قدرت مقاومت مى‏دهد و موجب پيشگيرى از گرفتارى‏هاى اُخروى مى‏گردد .
خشنودى به قضا، اندوه را از دل مى‏برد، شادى مى‏آفريند، آسايش و آرامش پديد مى‏آورد، و بهترين و شيرين‏ترين زندگى را براى انسان ايجاد مى‏نمايد، چنان