۷ . صفت بينا بودن او
۱۳۴. امام رضا عليه السلام - در توصيف خداى عزّ و جلّ - : بيناست، نه با ابزار (چشم).
۱۳۵. امام رضا عليه السلام - در توصيف خداى عزّ و جلّ - : بيناست، ليكن نه با گشودن اندام [بينايى].
۱۳۶. امام رضا عليه السلام - در پاسخ يكى از زنديقان - : گفتيم: «او بيناست؛ امّا نه با چشمى»؛ چرا كه او ردّ پاى مورچه سياه بر روى تخته سنگ سياه در شب تار را مىبيند، حركت مور در شب تاريك را مىبيند و زيان و سود و اثر جفتگيرى و بچّهها و نسل آن را مىبيند [و مىداند]. اين جاست كه مىگوييم: او بيناست؛ امّا نه مانند بينا بودن آفريدگانش.
۱۳۷. امام رضا عليه السلام : او مىشنود، با همان چيزى كه مىبيند و مىبيند، با آنچه مىشنود. بيناست، نه به ديدهاى مانند ديده آفريدگان و شنواست، نه مانند شنوايىِ شنوندگان؛ ولى از آن جا كه هيچ نهانى از ردّ پاى مورِ ريزِ سياه بر پاره سنگِ سخت در شب تار در زير زمين و درياها، از او پوشيده نمىمانَد، گفتيم كه او بيناست، نه با چيزى مانند چشمِ آفريدگان.
۱۳۸. امام رضا عليه السلام : ديدن [خدا] نيز چنين است. او به واسطه سوراخ چشم نمىبيند، چنان كه ما با سوراخ چشم خود مىبينيم و از آن استفاده ديگرى نمىتوانيم ببريم؛ بلكه خدا بيناست به اين معنا كه به آنچه ديدنى است ، نادان نيست . پس در نام [بينايى و ديدن ]اشتراك داريم ، امّا معنايش فرق مىكند.
