۱۷ . صفت خبير بودن او
۱۶۲. امام رضا عليه السلام: امّا خبير (آگاه و باخبر بودن) خدا به اين معناست كه هيچ چيز از او پوشيده نيست و از نظرش پنهان نمىماند، امّا اين خبير بودن ، ناشى از آزمودن و درس گرفتن از چيزها نيست؛ زيرا در آزمودن و درس گرفتن دو علم است و اگر اين دو نبود ، علمى وجود نداشت و كسى كه چنين باشد [و علم او از راه تجربه و كسب به دست آيد] ، قبلاً جاهل بوده، در حالى كه خداوند متعال از ازل به آنچه مىآفريند ، آگاه بوده است. امّا خبير در ميان مردم، به معناى كسى است كه نادان باشد و درصدد آگاهى يافتن برآيد. پس [ما و خدا] در نام اشتراك داريم ؛ ولى معنا متفاوت است.
۱۸ . صفت نزديك بودن خدا
۱۶۳. امام رضا عليه السلام - در وصف خداوند عزّ و جلّ - : دور است؛ امّا نه از نظر مسافت، و نزديك است؛ امّا نه نزديك مكانى.
۱۶۴. امام رضا عليه السلام - در وصف خداوند عزّ و جلّ - : نزديك است، نه آن كه چسبيده باشد ، و دور است، نه آن كه فاصله داشته باشد.
۱۶۵. امام رضا عليه السلام : همانا كار او، چون چشم بر هم زدن يا كمتر از آن است. هر گاه چيزى را بخواهد، تنها به آن مىگويد: «باش!»، پس با خواست و اراده او به وجود مىآيد. هيچ يك از آفريدههايش به او نزديكتر از ديگرى نيست و هيچ يك از آنها از او دورتر از ديگرى نيست [و همه اشيا از نظر نزديكى و دورى براى او يكساناند].
