123
حکمت‌ نامه رضوی جلد اول

ر . ك : دانش‏نامه قرآن و حديث : ج ۸ ص ۵۳ (فصل يكم / «۱ / ۲» فرق ميان اسلام و ايمان) .

۱ / ۳

اصل ايمان‏

۴۴. امام رضا عليه السلام : به دلايل بسيارى، مردم، مأمور به گفتن اذان شده‏اند... و پس از تكبير، شهادتين قرار داده شده است؛ چون [اوّلاً] گام آغازينِ ايمان، توحيد و اقرار به يگانگى خداوند - تبارك و تعالى - و گام دوم، اقرار به پيامبرىِ پيامبر صلى اللّه عليه و آله است و [ثانياً ]براى اين كه فرمان‏بردارى از آن دو و شناخت آنها، به يكديگر وابسته‏اند و [ثالثاً ]براى اين كه اصل ايمان، شهادتين است، و شهادتين، دو تا قرار داده شد، چنان كه در ديگر امور حقوقى، دو شاهد، مقرّر گشته است. بنا بر اين، هر گاه بنده به يگانگى خداوند عزّ و جلّ و پيامبرىِ پيامبر صلى اللّه عليه و آله اقرار كرد، به كلّ ايمان، اقرار كرده است؛ زيرا اصل ايمان، همان اقرار به خدا و پيامبر اوست.

۱ / ۴

چيزهايى كه ايمان داشتن به آنها واجب است‏

۴۵. امام رضا عليه السلام : كسى كه به يگانگى خدا و مانند نداشتن او گواهى دهد و او را از آنچه سزاوارش نيست، پاك بداند و نيز گواهى دهد كه نيرو و توان، اراده و خواست، آفريدن و فرمان دادن، و قضا و قدر، همه از آنِ اوست و افعال بندگان، مخلوق به خلق تقديرى است ، نه خلق تكوينى، و گواهى دهد كه محمّد صلى اللّه عليه و آله فرستاده خداست و على و امامانِ پس از او عليهم السلام حجّت‏هاى خدايند، و دوستان آنان را دوست بدارد و دشمنانشان را دشمن بدارد و از گناهان بزرگ ، دورى كند و به رجعت و دو مُتعه (متعه نسا و متعه حج) اقرار كند و به معراج و سؤال در قبر و به حوض [كوثر] و شفاعت و آفريده شدنِ بهشت و دوزخ، و [به ]صراط و ميزان و به رستاخيز و زنده شدنِ دوباره مردگان و به پاداش و حسابرسى ايمان داشته باشد، او مؤمن حقيقى و از شيعيان ما اهل بيت است.


حکمت‌ نامه رضوی جلد اول
122

راجع : موسوعة معارف الكتاب والسنّة : ج ۵ ص ۱۷۹ (الفصل الأوّل / «۱ / ۲» الفرق بين الإسلام والإيمان) .

۱ / ۳

أصلُ الإيمانِ‏

۴۴. الإمام الرضا عليه السلام : إنَّما اُمِرَ النّاسُ بِالأَذانِ لِعِلَلٍ كَثيرَةٍ . . . وجُعِلَ بَعدَ التَّكبيرِ الشَّهادَتانِ لِأَنَّ أوَّلَ الإيمانِ : هُوَ التَّوحيدُ والإِقرارُ للَّهِ - تَبارَكَ وتَعالى - بِالوَحدانيَّةِ ، وَالثّاني : الإِقرارُ لِلرَّسولِ صلى اللّه عليه و آله بِالرِّسالَةِ ، وأنَّ إطاعَتَهُما ومَعرِفَتَهُما مَقرونَتانِ ، ولِأَنَّ أصلَ الإيمانِ إنَّما هُوَ الشَّهادَتانِ ، فَجُعِلَ شَهادَتَينِ شَهادَتَينِ ، كَما جُعِلَ في سائِرِ الحُقوقِ شاهِدانِ ، فَإِذا أقَرَّ العَبدُ للَّهِ‏ِ عزّ و جلّ بِالوَحدانيَّةِ وأقَرَّ لِلرَّسولِ صلى اللّه عليه و آله بِالرِّسالَةِ فَقَد أقَرَّ بِجُملَةِ الإيمانِ ؛ لِأَنَّ أصلَ الإيمانِ إنَّما هُوَ [الإقرارُ] بِاللَّهِ وبِرَسولِهِ .۱

۱ / ۴

ما يَجِبُ الإيمانُ بِهِ‏

۴۵. الإمام الرضا عليه السلام : مَن أقَرَّ بِتَوحيدِ اللَّهِ ، ونَفَي التَّشبيهَ عَنهُ ، ونَزَّهَهُ عَمّا لا يَليقُ بِهِ ، وأقَرَّ أنَّ لَهُ الحَولَ وَالقُوَّةَ ، وَالإِرادَةَ وَالمَشيَّةَ ، وَالخَلقَ وَالأَمرَ ، وَالقَضاءَ وَالقَدَرَ ، وأنَّ أفعالَ العِبادِ مَخلوقَةٌ خَلقَ تَقديرٍ لا خَلقَ تَكوينٍ ، وشَهِدَ أنَّ مُحَمَّداً صلى اللّه عليه و آله رَسولُ اللَّهِ ، وأنَّ عَليّاً وَالأَئِمَّةَ بَعدَهُ حُجَجُ اللَّهِ ، ووالى أولِياءَهُم وعادى أعداءَهُم ، وَاجتَنَبَ الكَبائِرَ ، وأقَرَّ بِالرَّجعَةِ وَالمُتعَتَينِ ، وآمَنَ بِالمِعراجِ ، وَالمُساءَلَةِ فِي القَبرِ ، وَالحَوضِ ، وَالشَّفاعَةِ ، وخَلقِ الجَنَّةِ وَالنّارِ ، وَالصِّراطِ والميزانِ ، وَالبَعثِ والنُّشورِ ، وَالجَزاءِ وَالحِسابِ ؛ فَهُوَ مُؤمِنٌ حَقّاً ، وهُوَ مِن شيعَتِنا أهلَ البَيتِ .۲

1.كتاب من لا يحضره الفقيه : ج ۱ ص ۲۹۹ ح‏۹۱۴ ، علل الشرائع : ص ۲۵۹ ، عيون أخبار الرضا عليه السلام : ج ۲ ص ۱۰۶ ، منتهى المطلب : ج‏۴ ص‏۴۳۷ كلّها عن الفضل بن شاذان ، بحار الأنوار :ج ۶ ص ۶۶ .

2.صفات الشيعة : ص ۱۲۹ ح ۷۱ عن الفضل بن شاذان ، بحار الأنوار : ج ۶۹ ص ۹ ح ۱۱ وراجع التوحيد : ص‏۲۱۶ .

  • نام منبع :
    حکمت‌ نامه رضوی جلد اول
    سایر پدیدآورندگان :
    محمد محمدی ری شهری، با همکاری جمعی از پژوهشگران
    تعداد جلد :
    4
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1393
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 44915
صفحه از 584
پرینت  ارسال به