۱۴ / ۳
فصيح الزمان شيرازى (رضوانى)۱
همه هست آرزويم كه ببينم از تو رويىچه زيان تو را كه من هم برسم به آرزويى
به كسى جمال خود را ننمودهاى و بينمهمه جا به هر زبانى بوَد از تو گفتگويى
غم و درد و رنج و محنت ، همه مستعدّ قتلمتو بِبُر سر از تن من ، ببر از ميانه گويى
به ره تو بس كه نالم ، ز غم تو بس كه مويمشدهام ز ناله، نالى ، شدهام ز مويه، مويى
همه خوش دل اين كه مطرب بزند به تار چنگىمن از آن خوشم كه چنگى بزنم به تار مويى
چو شود كه راه يابد سوى آب تشنهكامى؟چه شود كه كام جويد ز لب تو كامجويى؟
شود اين كه از ترحّم، دمى اى سحاب رحمتمن خشكلب هم آخر ز تو تر كنم گلويى؟
بشكست اگر دل من به فداى چشم مستتسر خُمّ مىسلامت شكند اگر سبويى
همه موسم تفرّج به چمن رَوند و صحراتو قدم به چشم من نِه، بنشين كنار جويى
نه به باغ ره دهندم كه گلى بكام بويمنه دماغ اين كه از گل شنوم به كام، بويى
ز چه شيخ پاكدامن سوى مسجدم بخواندرُخ شيخ و سجدهگاهى سرِ ما و خاك كويى
نه وطنپرستى از من به وطن نموده يارىنه زمن كسى به غربت بنموده جستجويى
بنموده تيرهروزم ، ستم سياهچشمىبنموده موسپيدم ، صنم سپيدرويى
نظرى به سوى «رضوانىِ» دَردمند مسكينكه به جز درت اميدش نبود به هيچ سويى.۲
