۱۴ / ۲

شيخ محمّد حسين غروى اصفهانى‏^۱

برهم زنيد ياران، اين بزم بى‏صفا رامجلس صفا ندارد، بى يارِ مجلس‏آرا
بى‏شاهدىّ و شمعى، هرگز مباد جمعى‏بى لاله شور نبود مرغان خوش‏نوا را
بى نغمه دف و چنگ، مطرب به رقص نايدوجد سماع بايد كز سر برد هوا را
جام مدام گلگون خواهد حريف موزون‏بى مى مدان تو ميمون ، جام جهان‏نما را
بى سرو قدّ دلجوى ، هرگز مجو لب جوى‏بى سبزه خطش نيست آب روان گوارا
بى چين طرّه يار ، تاتار كم ز يك تاربى موى او به مويى هرگز مخر خُتا را
بى‏جامى و مدامى هرگز نپخته خامى‏تا كى به تلخ‏كامى، سر مى‏برى نگارا؟
از دولتِ سكندر بگذر ، برو طلب كن‏با پاى همّت خضر، سرچشمه بقا را
بر دوست تكيه بايد بر خويشتن نشايدموسى‏صفت بيفكن از دست خود عصا را
بيگانه باش از خويش و زخويشتن مينديش‏جُز آشنا نبيند ديدار آشنا را
پروانه‏وش ز آتش هرگز مشو مشوّش‏دانند اهل دانش عين بقا، فنا را
داروى جهل خواهى بطلب ز پادشاهى‏كِاقليم معرفت را امروزه اوست دارا
عنوان نسخه غيب، سرّ كتاب لاريب‏عكس مقدّس از عيب، محبوب دل‏ربا را
آئينه تجلّى، معشوق عقلِ كلّى‏سرمايه تسلّى، عشّاق بينوا را
اصل اصيل عالم ، فرع نبيل خاتم‏فيض نخست اقدم ، سرّ عيان، خدا را
در دست قدرت او لوح قَدَر زبون است‏با كلك همّت او وَقعى مَده قضا را
اى هدهد صبا، گوىْ طاووس كبريا را:باز آ كه كرده تاريك ، زاغ و زغن فضا را
اى مصطفى‏شمايل وى مرتضى‏فضايل‏وى احسن الدلائل، ياسين و طا و ها را
اى منشى حقايق، وى كاشف دقايق‏فرمانده خلايق، ربّ العلى عُلى را
اى كعبه حقيقت، وى قبله طريقت‏ركن يمان ايمان، عين الصفا ، صفا را
اى رويت آيه نور، وى نور وادى طورسرّ حجاب مستور، از رويت آشكارا
اى معدلت پناهى هنگام دادخواهى‏اورنگ پادشاهى، شايان بود شما را
انگشتر سليمان، شايان اَهرمن نيست‏كى زيبد اسم اعظم، ديو و دد و دغا را؟
از سيل فتنه كفر، اسلام، تيره‏گون است‏دين مبين زبون است در پنجه نصارا
اى هر دل از تو خرّم، پشت و پناه عالم‏بنگر دُچار صد غم، يك مشت بينوا را
اى رحمت الهى، درياب «مفتقر» راشاها به يك نگاهى، بنواز اين گدا را.^۲