فصل دوازدهم : نمونههايى از سرودههاى قرن دوازدهم
۱۲ / ۱
اثر شيرازى۱
نوبهارى كه بىخزان باشددولت صاحب الزمان باشد
چون مهِ چارده كه از سر شبتا سحر پرتوش عيان باشد
نور آن ختمِ چارده معصومتا ابد خضرِ رهروان باشد
زندگانى ز سر گرفتنِ خَلقيكى از معجزاتِ آن باشد
از نظرها چو آفتابِ مُنيربس كه پيدا بوَد نهان باشد
اى خوش آن دم كه صبح ديدارشعافيتبخشِ دوستان باشد
تا چو عقرب ز آفتِ شبگرد۲جان مظلوم در امان باشد
جان حاسد ز آمدآمدِ اورفتهرفته ز تن روان باشد
غفلتِ ما نشان مَقدم اوستخواب در صبحدم گران باشد
گرچه بىطاقتانِ شيدا رامنّت دردِ آن به جان باشد
دلم امّا ز راهِ تنگىِ جاخجل از روى ميهمان باشد
از صدف بحر سائلى است به كفابر جودش چو دُرفشان باشد
بس كه در روزگار مُعدلتش۳پنجه ظلم ناتوان باشد
مىكند كارِ شانه چَنگل۴ بازاگر امداد ديگران باشد
بىنياز است تيغش از صيقلبرق مُستغنى از فسان۵ باشد
مارِ رُمحَش۶ به طعنه دشمنراست هم چون خطِ زبان باشد
نيزه او ز كاوشِ دم خصمعلَم فتحِ كاويان۷ باشد
خامه را مطلعى به عزمِ حضوردر ثناى تو بر زبان باشد.۸
1.ميرزا شفيع، متخلّص به «اثر» مشهور به «شفيعاى اعمى» معاصر شاه سلطان حسين صفوى است كه در حدود سال ۱۱۱۳ق در لار در گذشت. اثر او ديوان اشعار است.
2.شبگرد : شبرو ، دزد .
3.معدلت : عدل و داد ، دادرسى .
4.چَنگل : چنگال .
5.فسان : سنگى كه كارد و شمشير را با آن تيز مىكنند .
6.رمح : نيزه .
7.كاويان ، منسوب به كاوه آهنگر . عَلَم كاويان: پرچمى كه هميشه مايه فتح و ظفر براى شاه ايران بوده است.
8.ديوان شفيعاى شيرازى: ص ۲۰۸، دانشنامه شعر مهدوى: ج ۱ ص ۲۳۱.